Nokkrir punktar eftir að hafa ekið um Ísland síðustu daga:

Náttúran er stórbrotin – mér hefur aldrei virst landið jafn fagurt – og ferðalagið var mjög skemmtilegt, það er mikið um ferðamenn og yfirleitt sýnist manni að hafi orðið framfarir í ferðaþjónustunni. Það er frábært að koma á staði eins og Sænautasel, Hvalasafnið á Húsavík, Humarhöfnina á Höfn og Þórbergssetrið á Hala.

En vegasjoppurnar eru margar hverjar ömurlegar. Sjoppur tvær sem við komum í á Suðurlandi í dag voru svo ógeðslegar að við urðum frá að hverfa. Steikarlyktin í annarri var svo megn að hún loddi við fötin löngu eftir að maður var komin út; uppi á borði stóð til málamynda pottur með kjötsúpu, en annars var þetta bara fita, bras og bræla.

Maður kemur á alltof marga staði úti á landi þar sem maður sér engin merki um matvælaframleiðslu í héraði. Allt kemur frá Reykjavík. Það er ekki nóg að vera bara með átak á netinu eins og Beint frá býli – ef matur sveitanna og sjávarbyggðanna er ekki sýnilegur fyrir ferðamenn.

Vegamerkingum er sérlega ábótavant. Það þarf að merkja betur staði við vegina sem hafa gildi vegna náttúrufars eða sögu.

Og verðlagið er sums staðar brjálæðislegt, sérstaklega á ferðamannastöðunum þar sem mest er af útlendingum. Til dæmis mættu þeir við Mývatn aðeins hugsa sinn gang hvað varðar verð á mat og þjónustu. Það er ekki alveg forsvaranlegt að rýja gesti sína inn að skyrtunni.