Í raun bregður manni við þegar maður heyrir að ásókn í viðskiptafræði sé aftur farin að aukast í háskólum á Íslandi.

Hér hefur verið rekin mjög einkennileg menntastefna sem fólst í því að hlaða undir háskóla sem gerðu út á viðskiptamenntun – meðan sjálfur Háskóli Íslands var í fjársvelti. Það er líka merkilegt að hugsa til þess að æðstu stjórnendur skóla eins og Háskólans í Reykjavík og Bifrastar komu á útrásartímanum ekki úr akademísku umhverfi – framlag þess á því sviði var mjög takmarkað – heldur var þetta fyrst og fremst fólk sem var í bisness.

Eitt af því sem hefur komið verst út úr þessu er menntun í raunvísindum – greinum sem þyrfti að leggja miklu meiri rækt við hér á landi, fremur en hina auðsóttu viðskiptamenntun.

Allt skyldi lagt að jöfnu, háskólinn sem stundar rannsóknir og starfar í anda þess sem kallast universitas og háskólar sem veita takmarkaða menntun á þröngu sviði.

Og það sem meira er: Einkareknu háskólunum hefur að vissu leyti verið tryggt forskot því þeir geta sett upp skólagjöld sem Háskóla Íslands er meinað að gera. Á sama tíma skreytti hann sig með yfirlýsingum um að hann ætlaði að verða einn af hundrað bestu háskólum í heimi.

Nú eru ekki lengur til peningar til að standa undir þessu öllu. Þá er lágmarkskrafa að verði stefnubreyting, menntastofnanir verði jafnvel lagðar niður eða sameinaðar, ekki að skorið verði niður jafnmikið hjá öllum háskólunum.

Svo heldur maður áfram að furða sig á ruglinu sem var í gangi hjá Háskólanum í Reykjavík:

DV segir frá því innan skólans hafi starfað rannsóknarmiðstöð um einkaframkvæmd.

Og hverjir skyldu hafa verið styrktaraðilarnir?

Baugur, Milestone og Sjóvá.

Þetta hafa ábyggilega verið merk vísindi sem þarna voru stunduð.