Lesandi síðunnar sendi þessar línur.

— — —

Síðustu misserin hefur verið sérstaklega athyglisvert að sjá fréttir sem hafa smám saman verið að koma fram. Fréttir sem sýna hvernig gróðahyggjan náði líka tökum á Spairsjóðakerfinu og fólkinu sem þar var treyst til að varðveita fjármuni almennings.

Það er sama hvort litið er til sparisjóðanna á Reykjanesi, Byrs eða Sparisjóðs Mýrasýslu. Alls staðar virðist blessað fólkið hreinlega hafa misst vitið, í von sinni um að geta auðgast hratt og án þess a taka sjálft áhættu. Þarna nýtti fólk stöðu sýna til að nota fjármuni annarra í gróðavon sinni, án þess að taka persónulega ábyrgð á lánum til sín eða gæta að tryggingum.

Það er athyglisvert að hugsa til þess hvernig hér væri umhorfs ef allt hefði varið „vel“. Ef bólan hefði varað lengur og nokkrir tugir manna, sem fæstir hafa heyrt nefnda á nafn, hefðu orðið stórauðugt fólk á þvi að leika sér með fjármuni annarra í einhverju sem helst jafnast á við spilavíti. Þetta fólk tók fé annarra, setti það á rúllettuna og ætlaði sér svo sjálft að hirða hagnaðinn. En leikurinn endaði bara með öðrum hætti en ráðgert hafði verið.

Það hlýtur að vera skýlaus krafa almennings að þetta fólk verði látið sæta ábyrgð. Persónulegri ábyrgð á því tjóni sem gjörðir þess ollu. Bæði skaðabótaábyrgð og refsiábyrgð. Svona lítið samfélag þolir ekki siðrof af þessu tagi. Þeir sem brugðust verða að horfast í augi við ábyrgð sína og þola makleg málagjöld. Þar á meðal eru stjórnendur sparisjóðanna.