Forsetinn og stjórnarandstaðan hafa að nokkru leyti tekið völdin í landinu. Það er ekki ofmælt að hér sé pólitísk kreppa sem jafnvel má líka nefna stjórnarfarskreppu.

Ríkisstjórnin er í gíslingu Icesave málsins. Hún þarf að spyrja stjórnarandstöðuna um leyfi fyrir hverju sem hún aðhefst í málinu. Forsetinn þarf líka að fylgjast með; engin lög um Icesave fara í gegn án þess að hann samþykki.

Órólega deildin í Vinstri grænum er stundum í stjórn og stundum í stjórnarandstöðu. Einn stjórnarliða er líka formaður Heimssýnar, hann beitir sér fyrir því að aðildarumsókn um Evrópusambandið verði dregin til baka, aðeins nokkrum vikum áður en framkvæmdastjórn ESB samþykkir hana.

Það mun hafa verið Össur Skarphéðinsson sem vildi reyna að víkka út ríkisstjórnina með því að fá Framsókn til liðs við hana. Hann skynjar eins og fleiri að það er ekki mikill móður í stjórninni. Hún er ringluð og forystulaus og alls ekki nógu vel mönnuð. Framsókn er reyndar líka klofin hvað varðar afstöðuna til Evrópumála; Össur dreymir líklega um að laða fram hin evrópusinnaðri öfl innan flokksins.

Innan Sjálfstæðisflokksins hafa hinir hófsamari flokksmenn – demókratarnir –  áhyggjur af auknum ítökum Davíðs Oddssonar og liðsins í kringum hann. Bjarni Benediktsson er mjög tvístígandi. Liðsmenn Davíðs geta ekki hugsað sér neina málamiðlun í Icesave, en Bjarni er ekki fráhverfur því. Hann þarf að leika miklar jafnvægislistir, reyna að hafa miðjuna góða á sama tíma og málflutningur repúblikananna verður sífellt einstrengingslegri og heiftúðugri.

Þannig er allt stjórnmálakerfið veiklað og varla horfur á öðru en að svo verði áfram næstu misserin. Fjórflokkurinn er alltaf jafn frekur til fjörsins, en það virðist ekki mikils af honum að vænta.