Það er mjög viðkvæmt mál fyrir Björn Bjarnason hvernig hann ætlaði að haga málum varðandi rannsókn bankahrunsins.

Eins og kemur fram í frétt Morgunblaðsins 24. október 2008 fól Björn ríkissaksóknara, Valtý Sigurðssyni, að kanna hvort eitthvað væri í starfsemi bankanna sem gæfi tilefni til lögreglurannsóknar.

Valtýr fól forvera sínum í starfi, Boga Nilssyni, að stjórna þessari vinnu. Menn geta svo velt því fyrir sér hvort Björn hafi komið nálægt þeirri tilhögun, ætli það megi ekki teljast líklegt.

Það kom fljótt í ljós að bæði Valtýr og Bogi voru bullandi vanhæfir til þessa. Eftir mikla umræðu í samfélaginu sagði Bogi sig frá þessu verkefni líkt og kemur fram í frétt Morgunblaðsins 4. nóvember 2008. Valtýr þráaðist aðeins lengur við, en hætti stuttu síðar. Hann situr þó enn sem ríkissaksóknari, með afskaplega skert verkssvið.

Þá var auglýst embætti sérstaks saksóknara. Það er lögfræðingastéttinni á Íslandi til háðungar að enginn sótti um.

Björn greip til þess ráðs að fá Ólaf Þór Hauksson til verksins. Honum var úthlutuð fjárveiting upp á 50 milljónir króna. Það kom fljótlega fram að þetta var engan veginn nóg. Sjálfur kom Ólafur í fjölmiðla og bar sig aumlega. Hann var líka áfram settur undir hinn vanhæfa Valtý – en því var breytt nokkru eftir stjórnarskipti.

Björn hefur sagt að Samfylkingin hafi dregið lappirnar í málinu. Það er ábyggilega rétt. En framganga hans sjálfs er heldur ekki sérlega glæsileg. Alvöru hreyfing komst ekki á málin fyrr en Eva Joly kom til skjalanna. Það vita allir Íslendingar. Manni óar við tilhugsuninni um hvernig staða þessara mála væri ef hennar hefði ekki notið við. Fyrst var reynt að hæðast að henni og draga úr trúverðugleika hennar. En nú er hún líkt og eina manneskjan sem stjórnmálastéttin og langstaðið embættismannakerfi óttast.