Það verður að segjast alveg eins og er að tafirnar á hrunskýrslunni vekja illar grunsemdir. Hvers vegna er verið að tefja skýrsluna í langan tíma meðan einhverjir sem koma við sögu í henni eru að andmæla? Er eitthvað í henni sem þolir illa dagsins ljós?

Hví er ekki hægt að birta það sem nefndin hefur þegar tekið saman?

Aðferðafræðin er orkar líka tvímælis, að þetta skuli allt fara fram bak við lokaðar dyr. Nefndin var skipuð á tíma síðustu ríkisstjórnar, hrunstjórnarinnar. Formaður nefndarinnar hefur unnið mikið fyrir stjórnvöld og verið handgenginn ráðamönnum.

Fyrr í dag vitnaði ég í viðtal sem ég átti við William K. Black. Hann talaði þar um þörfina á nefnd í anda Pecora-nefndarinnar. Hún var kennd við Ferdinand Pecora sem rannsakaði hrunið á Wall Street 1929. Hann var saksóknari frá New York, ættaður frá Sikiley, og var yfir síðustu nefndinni sem fjallaði um hrunið.

Yfirheyrslur voru opnar. Pecora tók bankafurstana af Wall Street í bakaríið hvern af öðrum og afhjúpaði svindl og svínarí. Af tólf þúsund blaðsíðna áliti nefndarinnar spruttu lög um fjármálamarkaðinn sem tóku gildi árið 1934.

Þegar þau voru samþykkt er sagt að Roosevelt hafi sagt við Pecora:

„Fred, nú er ég búinn að skrifa undir frumvarpið og þetta eru orðin lög, en hvernig eiga þau eftir að reynast okkur?“

„Herra forseti,“ á Pecora að hafa sagt. „Hvort þetta verða góð eða slæm lög, það veltur alveg á mönnunum sem framfylgja þeim.“

Um þetta er fjallað í grein í Washington Post.