Styrmir Gunnarsson, einn af öldungum íslenskrar blaðamennsku, er kominn í þá einkennilegu stöðu á gamals aldri að skrifa varnarrit fyrir Davíð Oddsson.

Útgáfan byggir á þeirri einkennilegu symbíósu að Davíð virðist hafa lesið Styrmi bókina að miklu leyti fyrir, en síðan tekur Davið, í líki Morgunblaðsritstjóra, valda kafla úr bókinni og birtir sem fréttir í Mogganum.

Ein meginkenning bókarinnar er sú að Davíð hafi séð hrunið fyrir og varað við því.

Vandinn er sá að fæstir kannast við þetta – varla nema Styrmir og aðdáandinn mikli, Hannes Hólmsteinn, og kannski líka Kjartan Gunnarsson sem er annar aðalheimildarmaður bókarinnar. Þannig er þetta eiginlega rit fyrir „innmúraða og innvígða“, svo notuð séu orð Styrmis sjálfs.

Davíð dúkkaði reyndar upp eftir hrunið með minnispunkta frá fundi sem hann átti með bankastjórum í London í febrúar, en almennt könnuðust menn ekki við að hafa séð punktana í þeirri gerð.

Á sama tíma tókst að gera Seðlabanka Íslands gjaldþrota – sem er nokkurt einsdæmi.

Styrmir segir að menn hafi nú ógeð á leynimakki, en bókin er þó skrifuð upp eftir einhverjum mestu leynimakksmönnum í sögu Íslands, þar á meðal forsætisráðherranum sem hafði slíka óbeit á almennilegri stjórnsýslu að hann stærði sig af því að skrifa aldrei neitt niður – nánast eins og það væri ókarlmannlegt. Og raunar eru heimildir um að það sama hafi gerst við Glitnisyfirtökuna; gögnin um hvernig sú ákvörðun var tekin eru afar rýr.

Bók Styrmis er þó ágætis mótvægi við bók Ólafs Arnarsonar, þar sem meginkenningin var sú að hrunið væri alfarið Davíð Oddssyni að kenna.

Sú kenning hefur ýmsa annmarka líka.

Ætli sé ekki best fyrir okkur hin að bíða eftir skýrslu rannsóknarnefndar þingsins – og vona að hún sé ekki hvítþvottur.