Í síðustu viku gerðist það að hætt var útgáfu sunnudagsblaðs Morgunblaðsins. Í staðinn kom út aukablað sem kallast Sunnudagsmogginn, en það fylgir blaðinu á laugardegi.

Ennfremur var hætt útgáfu Lesbókar sem hefur fylgt Morgunblaðinu um langt árabil.

Lesbókin var mikil menningarstofnun á sínum tíma, undir stjórn Árna Óla og síðar Gísla Sigurðssonar. Mörgum þótti þetta slíkt öndvegisefni að þeir söfnuðu blaðinu. Afi minn hélt því til haga og ég lá í gömlum Lesbókum uppi á háalofti þegar ég var lítill strákur.

Svo voru menn að yrkja eða senda greinar í Lesbókina. Það þótti viðurkennd aðferð ef mann vantaði pening að að fara niður á Mogga og reyna að selja efni í Lesbók. Morgunblaðið var þá enn í Aðalstræti – þaðan sem það hefði sjálfsagt aldrei átt að flytja. Stefán Snævarr rifjar þetta líka upp í bloggpistli.

Gísli Sigurðsson tók flestum mjög alúðlega, vildi greiða hvers manns götu, ég man að hann keypti á sínum tíma af mér grein um Kafka, ljóðaþýðingar, ég var þá varla kominn af unglingsaldri,  jú, og grein um áðurnefndan afa minn, Ólaf Ólafsson. Og svo eitthvað fleira sem ég er búinn að gleyma.

Einn mann þekkti ég sem fékk á sig ljóð í Lesbókinni. Þ.e. hann átti í sambandi við konu sem hefndi sín á honum með því að yrkja um hann kvæði og birta það í Lesbókinni.

Það þótti ekki gott.

Þetta rifjaðist upp fyrir mér þegar ég hitti Steinunni Sigurðardóttur um daginn.

Hún er nefnilega búin að skrifa sögu um karlmann sem sefur hjá konu og „fær á sig“ heila bók.