Í málefnum flóttamanna eigum við Íslendingar að hafa mannúð og mildi að leiðarljósi. Við erum vissulega langt frá þeim slóðum sem flóttamenn koma almennt á; flestir sem hingað berast hafa farið í gegnum mörg lönd áður en þeir koma hingað. Við skulum athuga að flóttamenn eru yfirleitt ekki sníkjudýr eða óvinir; þetta er fólk sem býr við verri kjör en við sjálf, ofsóknir, kúgun eða kannski bara fátækt.

Við skulum skilja að það þarf líka dugnað og þor að standa upp – og fara.

Það tekur sig upp og fer, kýs með fótunum eins og sagt er. Það leitar allra leiða til að komast inn í Evrópu eða til Bandaríkjanna. Það er miklu erfiðara nú en áður. Bandaríkin höfðu þá hugsjón í eina tíð að taka á móti svona fólki, mottóið sem stendur á frelsisstyttunni í innsiglingunni í New York og var eitt sinn í gildi er:

Give me your tired, your poor,
Your huddled masses yearning to breathe free,
The wretched refuse of your teeming shore.
Send these, the homeless, tempest-tost to me.
I lift my lamp beside the golden door.

Það er algjört grundvallaratriði að komið sé fram við þetta fólk af virðingu. Og almennt eigum við að reyna að skjóta yfir það skjólshúsi. Við erum ekkert of góð til þess, það er ekki eins og fólksmergðin sé að drepa okkur í þessu landi.