Fyrrverandi eiginmaður spilafíkils segist hafa reynt að styðja við konu sína, en ítrekað fyllst vanmætti, vegna þess hversu sterk fíknin væri. Konan stoppaði á leið í bíó með dóttur sinni og eyddi bíópeningunum í spilakassa, stal gjaldeyrinum hans og tók veð í íbúðinni, án hans vitneskju.
Ég var í tæpa tvo áratugi með mínum spilafíkli. Þegar við kynntust vorum við bæði að koma úr vímuefnameðferð. Hún sagði mér strax að hún væri spilafíkill, ég vissi í raun ekki hvað það væri og fannst það eitthvað svo ómerkilegt. Við höfðum bæði náð að hætta neyslu, sem var mikið afrek, og ég sá fyrir mér að spilafíkn væri ekkert mál. Það fóru síðan brátt að renna á mig tvær grímur. Fíkn í spilakassa er rosalegasta fíkn sem ég veit um. Spilafíknin er ástæðan fyrir því að við skildum. Ég verð aldrei samur eftir þetta samband. Við vorum alltaf virk í AA-samtökunum en spilafíknin bankaði alltaf upp á. Ég ákvað hins vegar að hjálpa minni konu og tók yfir allt sem tengdist fjármálum okkar. Hún bað mig um það og var sátt við það.
Við höfðum aðeins verið saman í nokkra mánuði þegar ég var á leið til útlanda og fattaði allt í einu að allur gjaldeyririnn minn var horfinn. Það var fyrsta stóra sjokkið. Hún útskýrði þá fyrir mér að svona virkaði spilafíknin. Ég varð eiginlega bæði reiður og sár, var fullur vanmáttar. Eftir þetta leitaði ég eftir aðstoð fyrir mig hjá SÁÁ og sálfræðingi. Þeir sögðu mér að þessi fíkn væri sterkari en fíknin sem við hefðum losað okkur við. Ég fékk að heyra að spilakassarnir væru hannaðir til að ná sálfræðilegum tökum á fólki, hljóðin í þeim, litirnir og hraðinn – allt er þetta útpælt til að ná fólki. Ég verð alltaf mjög pirraður þegar farið er að tala um að það þýði ekki að loka spilakössum, því þá fari spilafíklar bara á netið. Mín kona fór aldrei á netið, hún spilaði aldrei í Lottó. Það voru bara kassarnir sem hún sótti í. Hún þráði ekkert heitar en að hætta þessu. Þetta yfirtók allt.
Eitt sinn þegar ég var að taka til heima fann ég kvittanir fyrir því að hún hefði tekið 2 milljóna króna bankalán út á íbúðina okkar. Þegar ég spurði hana út í þetta sagðist hún hafa eytt þessum peningum í spilakassa á þremur dögum. Ég man líka vel eftir því þegar hún var að fara með ellefu ára dóttur sína í bíó í Smáralind. Hún hringdi síðan í mig grátandi, sagðist hafa farið í spilakassa á leiðinni og væri ekki með neinn pening. Stjórnleysið var algjört. Þetta voru auðvitað ekki miklir peningar, bara fyrir bíómiðum og nammi, en hún náði ekki að hafa hemil á sér. Á nóttunni þegar hún var sofnuð leitaði ég oft í vösunum hennar í leit að einhverjum kvittunum sem sýndu fram á að hún hefði verið að spila, og oftar en ekki fann ég eitthvað. Hún þráði ekkert meira en að hætta. Spilafíkil langar ekki að spila – hann verður að spila. Við töluðum oft um að það væri góð lausn ef spilafíklar gætu sett sig í straff og látið banna sig í spilasölum.
Þegar við skildum fyrir þremur árum skuldaði hún tvær milljónir í smálánum. Ég var búinn að ákveða að þar lægju mín mörk og var búin að segja henni frá því að ef hún tæki smálán til að spila, þá yrði ég að fara. Ég stóð við það. Hún náði oft nokkrum mánuðum án þess að spila og þá var lífið yndislegt en vandinn þróaðist samt alltaf áfram hjá elsku konunni. Það er svakalegt að fara frá manneskju sem á við þennan vanda að stríða. Þetta bara var svo yfirþyrmandi og tók aldrei enda. Nú er loksins komið inn í umræðuna hér á landi að taka upp spilakort, sem er þá hægt að loka á. Það væri frábært ef það gæti orðið að veruleika. Ég held að það væri raunhæf lausn.
Þessi grein er hluti af stærri umfjöllun um spilafíkn og rekstur spilakassa í nýjasta helgarblaði DV.
Spilakassar hér á landi eru reknir af tveimur aðilum; Íslandsspilum og Happdrætti Háskóla Íslands. Íslandsspil eru í eigu Rauða kross Íslands (64%), Slysavarnafélagsins Landsbjargar (26,5%) og SÁÁ (9,5%).
Sjá nánar: Svar við sláandi auglýsingu Samtaka áhugafólks um spilafíkn – Háskóli Íslands situr hjá
