Þegar Guðrún Fjóla Elíasdóttir ætlaði að fjarlægja ljósakross af leiði bróður síns, sem lést aðeins mánaðargamall, til þess að merkja krossinn með nafni hans, sá hún að reynt hafði verið að stela krossinum. Það hafði meira að segja verið lagt mikið á sig til þess en tvær skrúfur af fjórum voru lausar, eins og meðfylgjandi mynd ber með sér.
„Tvær skrúfur héngu bara á lyginni, þær rétt svo voru enn í gatinu, en tvær voru áfram pikkfastar. Ég þurfti að losa þær með rafmagnsskrúfvél. Þetta eru engir smáboltar sem við notuðum til að festa krossinn og því hefur ekki þurft lítið átak til að losa skrúfurnar,“ segir Guðrún í viðtali við DV. Hún hefur áður heyrt að fólk stundi að stela ómerktum ljósakrossum af leiðum og nota á leiði ástvina sinna. Hún botnar ekki í því hugarfari sem liggur að baki slíkum verknaði. „Fólk var eiginlega búið að banna mér að setja hann upp án þess að vera búin að merkja hann vegna þess að ómerktum krossum væri stolið.“
„Ég var ekki búinn að merkja hann af því ég keypti hann bara korteri fyrir jól. Svo þegar við vorum búin að setja hann upp fannst okkur hann svo fallegur að við ákváðum að leyfa honum að standa þarna í einhvern tíma og losa hann af síðar til að láta merkja hann.“
Bróðir Guðrúnar, Karl Elíasson, hvílir í gamla kirkjugarðinum í Hafnarfirði. Hann fæddist þann 3. september árið 1973, í Lúxemberg þar sem fjölskyldan bjó á þeim tíma. Þann 11. október sama ár var hann látinn.
„Við fæðingu fékk hann vatn í lungu og læknarnir áttuðu sig ekki á því strax. Sjúkrahúsið í Lúxemborg var ekki nógu vel tækjum búið og hann var fluttur til Frakklands og þar var hann í öndunarvél þann stutta tíma sem hann lifði.“ Fjölskyldan hefur síðan haft þann sið að setja upp kross og ljós við leiðið fyrir jólin. Að þessu sinni var keyptur nýr LED-ljósakross en vegna tímaskorts var frestað því að merkja krossinn.
Guðrún segir að ljóst sé að þeir sem ræni ljósakrossum hyggist nota þá á leiði ástvina sinna. Krossarnir hafi ekkert annað notkunargildi. „Þú ert ekki að fara að setja svona út í garð eða á pallinn hjá þér.“
„Hvað fær fólk til að gera svona ljótt?“ spyr hún sig og hún segir að sér hafi fallist hendur þegar hún áttaði sig á hvað hafði gerst. „Ég var hvorki reið né sár, mér bara féllust hendur. Hve ljót getur mannskepnan verið þegar henni finnst í lagi að ræna af ungbarni krossinum hans? Ég einfaldlega bara skil ekki svona mannvonsku.“
„Það er hins vegar ljóst að einhver vakir yfir bróðir mínum,“ segir Guðrún að lokum, vitaskuld fegin yfir því að ræningjanum tókst ekki ætlunarverk sitt. Núna fær bróðir hennar, sem lifði aðeins í einn mánuð, nafnið sitt letrað á krossinn.
