Birgitta Jónsdóttir, fyrrverandi þingmaður Pírata, hefur verið áberandi í fjölmiðlum undanfarna daga, vegna þess að tekist hefur að bera kennsl á höfuðkúpu föður hennar, sem hvarf árið 1987, en höfuðkúpan fannst 1994.
Í viðtali við Mannlíf segir Birgitta frá mannshvörum sem hafa markað líf hennar, en faðir, eiginmaður og föðursystir hennar hafa öll horfið. Eiginmaður hennar, Charles Egill Hirst hvarf árið 1993, en fannst ekki fyrr en fimm árum síðar og því fékk hún ekki barnabætur eða leikskólapláss sem einstætt foreldri vegna laganna.
„Í dag er það enn þá þannig að hálfu ári eftir að viðkomandi hverfur þurfa aðstandendur að sækja mál þar sem þeir sýna fram á að aðstandandi þeirra sé látinn. Sönnunarbyrðin er öll á þeim og þeir þurfa að afla sér gagna frá lögreglu, eða einhverri slíkri stofnun sem sannar að farið hafi fram leit og svo framvegis. Það er bara hræðileg upplifun. Í fyrsta lagi langar mann ekki að þurfa að færa sönnur á að viðkomandi sé látinn, það er mjög erfið reynsla og mér finnst fullkomlega óeðlilegt að færa sönnunarbyrðina yfir á aðstandendur á þennan hátt. Svona mál á ekki að þurfa að reka fyrir dómstólum, það hlýtur að vera hægt að finna einhverja aðra leið til að úrskurða einhvern látinn, án þess að setja það þannig upp að aðstandendur óski þess. En þetta verður maður að gera því annars fær maður engin réttindi, maður getur ekki gert upp dánarbúið, fær engar bætur og getur ekkert gert.“
„Þegar maðurinn minn heitinn hvarf var ég með lítið barn og ég átti ekki rétt á hans barnabótum, eða leikskólaplássi sem einstætt foreldri eða ekkja fyrr en ég gat farið með málið fyrir dómstóla. Það er bara algjörlega óboðleg staða fyrir unga konu í þessum aðstæðum.“
Birgitta lýsir ástandi aðstandenda sem hræðilegu, sérstaklega þegar óvissan er mikil.
„Það er alveg hræðilegt að fara í gegnum svona tímabil svona lengi, sérstaklega fyrir börn. Og þegar Kalli fannst fór ég líka að geta unnið í sjálfri mér varðandi hvarf pabba. Ég var auðvitað mjög ung, tvítug þegar pabbi hvarf og tuttugu og fimm ára þegar maðurinn minn hvarf og kunni ekkert að takast á við þetta.“
Í viðtalinu fjallar Birgitta einnig um hvarf föðursystur sinnar, sem átti sér stað þegar hún var einungis tólf ára. Hún lýsir sterkri tilfinningu móður sinnar til þess að semja lag um andlát vinar, þrátt fyrir að hafa ekki fengið fregnirnar af systur sinni.
„En ekki fyrr en fimm árum síðar. Það var reyndar þriðja mannshvarfið sem ég upplifði því þegar ég var tólf ára hvarf systir hans pabba. Hún og kærastinn hennar voru í bíltúr í Þorlákshöfn og hurfu en síðar kom í ljós að bíllinn hafði fokið út í höfnina í hálku og roki. Þau voru bæði mjög ung og alveg yndislegt fólk. Leitin að þeim tók nokkra daga en við mamma vorum nýfluttar í bæinn og ekki með síma þannig að við vissum ekki af þessu. En akkúrat á þeim tíma sem hún hvarf fékk mamma óskaplega sterka tilfinningu fyrir því að hún yrði að semja lag og úr því varð lagið Veistu að þinn vinur er að deyja?“
