Fjöldi fólks hefur gagnrýnt pistil Ragnhildar Sverrisdóttur upplýsingafulltrúa Novators, þar sem hún ver vin sinn Kristján Gunnar Valdimarsson, lektor við Háskóla Íslands sem er nú í gæsluvarðhaldi, grunaður um nauðgun, frelsissviptingu, og önnur brot.
Í morgun fjallaði DV um svör sem að bárust í commenta-kerfi færslu Ragnhildar, en þar gagnrýndu Illugi Jökulsson og Sóley Tómasdóttir pistil Ragnhildar fyrir að kenna fíkn Kristjáns um brotin sem hann er sagður hafa framið.
Pistill Ragnhildar vakti heldur betur athygli í gær, en fjöldi fólks hefur tjáð sig um hann, þar má nefna ritstjóra Wikileaks, Kristinn Hrafnsson og Halldór Auðar Svansson, fyrrverandi borgarfulltrúa Pírata. Báðir birtu þeir færslur á Facebook sem vakið hafa mikla athygli hvor fyrir sig.
Í pistli sínum líkir Kristinn skrifum Ragnhildar við afsakanir þeirra sem hafa verið samherjamenn. Auk þess finnst honum lélegt að tala um „þórðargleði“ blaðamanna.
„Nú biðst talsmaður auðmanns vægðar fyrir lagalektorinn á þeirri forsendu að svo illa vildi til að hann lenti í fíknivítahring sem leiddi hann til að frelsissvipta konur og brjóta gegn þeim. „Hægan, hægan, fólk!“ er hrópað og orð eins og „þórðargleði” og „dómstóll götunnar“ eru dregin fram úr silfuskápnum og pússuð – vitaskuld eingöngu þegar glæpamenn með hvítan flibba „lenda“ í afbrotum.
Samkynja er þessi afsökun að Samherjamenn hafi „lent“ í að borga mútur í Namibíu og verið í raun afvegaleiddir inná afbrotabrautina. Þeirra fíknisjúkdómur var græðgi sem eins og aðrar fíknir ýta til hliðar allri samkennd, sómatilfinningu og siðferðisvitund.
Aumingja strákarnir að lenda í þessu. „Sameinumst – hjálpum þeim“, ómar í söng í hlíðum Kaldbaks og annara fjalla sem kallast á við byggðir í þrælagíslingu.“
Kristinn fer hörðum orðum um viðhorf Ragnhildar, en hann virðist hafa miklar áhyggjur af þróun mála í samfélaginu og nefnir mörg áhugaverð dæmi sér til stuðnings. Kristinn segir venjulegt fólk lýta framhjá vandamálinu sem fer ört stækkandi.
„Það er fátt að segja við þessu í raun. Það má reyna að öskra á fólk í þessari meðvirknisblindu og biðja það að rífa hausinn úr rassgatinu en það stoðar lítið því þarmaveggirnir leggjast á hlustirnar og útiloka allar röksemdir.
„Vertu ekki fáviti“ er áletrun sem gengur á bol en er ekki slagorð sem virkar gagnvart þeim sem hafa einbeittan vilja til að trúa því að eigin heimska sé kostur og dyggð, þjóðræknislegur ávinningur, stuðningur við byggðarlagið, megatöff attitude eða ávísun á að einhver taki eftir einskisverðri tilvist viðkomandi.
Við lifum tíma þar sem það telst eftirsóknarvert að æla sig út eftir ógeðsdrykk í beinni, bera á sér botninn við jólatréð, hata staðreyndir og tattóvera greindarvísitöluna á ennið sem oft er lægri en samtala skónúmera beggja fóta.
„Fuck facts“ er flissað í bólugröfnum andlitum seinþroska unglinga á öllum aldri sem rúnka sér yfir myndböndum með hömstrum að eðla sig og á hliðarlínunni eru fulltrúar stjórnmálaflokka með tissjú og skráningareyðublöð fyrir flokkinn.
Venjulegt fólk má ekki vera af því að hafa áhyggjur af þessu og ignorerar trendið með sama einbeitta vilja og horft er framhjá ört stækkandi myglublettinum í kverkinni á baðherberginu.
Bráðum byrjar nýtt ár en heimskan er sígild. Goðin blessa Ísland og græða á því enn.“
Í pistli Halldórs Auðar kemur fram að algengt sé í undirheimum að karlar í valdastöðu nýti sér neyð ungra kvenna. Þeir skaffi vímuefnum og í staðinn fá þeir að nota líkama þeirra og beiti þær ofbeldi.
Halldór segir það afhjúpandi að Ragnhildur verji Kristján Gunnar á þeim forsendum að hann sé fíkill. Hann segir vörn Ragnhildar gaf í skyn að sumir eigi meiri samúð skilið en aðrir.
„Það er alþekkt mynstur í heimi ólöglegu vímuefnanna að eldri vel stæðir menn útvegi yngri stelpum efni í skiptum fyrir kynlíf og beiti þær jafnvel ofbeldi. Af því að varsla á þessum efnum er ólögleg og harkalega stimpluð af samfélaginu veigra þær sér gjarnan við að leita réttar síns. Þetta er ein af mörgum dæmum um það hvernig glæpavæðingin bitnar mest á þeim sem eru veikir fyrir. Viðheldur og ýtir undir valdaójafnvægi.
Mér finnst rosalega afhjúpandi að sjá vel setta vinkonu manns sem er grunaður um athæfi af þessu tagi koma honum til varnar á þeim forsendum að hann er fíkill, án þess að hafa nokkuð að ráði fyrir því að ávarpa þá staðreynd að hann er líka grunaður ofbeldismaður, grautar þessu tvennu bara saman. Þar er valdaójafnvægið að tala. Kerfið þar sem neysla ákveðinna efna er ólögleg en samt er áskilið að sumir neytendur eigi inni meiri samúð en aðrir.“
Að lokum talar Halldór um að það sé háfemíniskt réttlætismál að hætta að gera neytendur að glæpamönnum. Hann telur mikilvægara að lögregla einbeiti sér að ofbeldismálum frekar en fíkniefnamálum.
„Það er réttlætismál og jafnvel háfemíniskt mál að hætta að gera glæpamenn úr neytendum ákveðinna efna, þvert á línuna, svo lögreglan geti frekar einbeitt sér að alvöru glæpum á borð við ofbeldi og að þolendur þess geti óhræddir leitað réttar síns. Það er sem kunnugt er alveg nógu erfitt fyrir þolendur kynferðisofbeldis þó að ofan á það bætist ekki hætta á því að verða sjálf fyrir barðinu á lögreglunni.“
