Erla Hlynsdóttir, fyrrverandi blaðamaður og framkvæmdastjóri Pírata, útskýrir á mannamáli í stöðufærslu á Facebook hvers vegna fréttir á Íslandi séu ekki betur unnar en ella. Ástæðan fyrir því eru skelfilega léleg laun blaðamanna hér. Fjöldi þjóðþekkta blaðamanna taka undir með henni.

„Ég hef oft verið hugsi yfir því af hverju blaðamenn eru ekki háværari um hversu laun þeirra eru ömurleg. Alla mína blaðamannatíð var ég langt yfir taxta en ég var samt með glötuð laun. Það er viðurkennd staðreynd í okkar samfélagi að leikskólakennarar, svo dæmi sé tekið, séu með léleg laun. Af hverju er það ekki jafn viðurkennt hvað blaðamenn eru með léleg laun? Þykir blaðamönnum óþægilegt að skrifa fréttir um hvað þeir sjálfir eru á lágum launum? Er Blaðamannafélag Íslands að standa sig svona illa í samningaviðræðum?,“ spyr Erla.

Hún vekur athygli á því að blaðamenn fá lægri laun en leiksskólakennarar. „Grunnlaun leikskólakennara samkvæmt launatöflu A eru 459.609 kr. Byrjunarlaun blaðamanna samkvæmt launatöflu SA og Blaðamannafélags Íslands frá 1. maí 2018, 1. flokki: 322.816. Af hverju finnst ykkur fréttir oft illa unnar? Af því blaðamennska er láglaunastarf. Eina ástæðan fyrir því að það birtast vel unnar fréttir á íslenskum miðlum er að fjöldinn allur af hæfileikaríku hugsjónafólki og fréttafíklum starfar við fjölmiðlana okkar,“ skrifar Erla.

Hún kallar eftir því að vitundavakning verði í þessum málum. „Við getum samt ekki boðið fólki upp á þessi ömurlegu laun. Ég kalla einfaldlega eftir vitundarvakningu um þau glötuðu skilyrði sem íslenskir blaðamenn starfa við og að ætlast er til þess að þeir sinni ómældum tíma í ólaunaða yfirvinnu. Ég kalla eftir því að blaðamenn fái laun í samræmi við ábyrgð sína og álag. Allt annað er einfaldlega í andstöðu við upplýst lýðræðissamfélag,“ skrifar Erla.

Einn þeirra sem tekur undir með Erlu er Jakob Bjarnar Grétarsson, blaðamaður á Vísi. Hann skrifar: „Þetta er algerlega laukrétt hjá þér, Erla. Og stundum hef ég einmitt velt þessu fyrir mér; blaðamenn eru að fjalla um kröfur hinna og þessara stétta samviskusamlega (ég segi ekki af vandlætingu heldur af nokkrum skilningi og jafnvel samúð) — kröfur sem eru oftast, og mega þá heita réttmætar, talsvert hærri en sem nemur þeirra eigin launum.“