Karen Halldórsdóttir, bæjarfulltrúi Sjálfstæðisflokksins í Kópavogi, stígur fram í helgarblaði Fréttablaðsins og lýsir þeim flóknu og erfiðu aðstæðum þegar náinn aðstandandi, í hennar tilviki bróðir hennar, er dæmdur fyrir kynferðisbrot. Segir hún að aðstandendur brotamanna á Íslandi lifi í skugganum og skömminni og sorginni og erfitt sé fyrir aðra að setja sig í sömu spor, nema þeir hafi gengið í gegnum þetta sjálfir.
Þorsteinn Halldórsson, bróðir Karenar, var fyrir rúmu ári dæmdur til fangelsisvistar fyrir ítrekuð kynferðisbrot gegn ungum dreng. Fyrir Héraðsdómi Reykjaness er nú í gangi annað mál þar sem Halldór er sakaður um sambærileg brot gegn barni.
Sérlundaður og öðruvísi
Karen lýsir bróður sínum sem sérlunduðum öðruvísi manni. „Hann var lánlaus og allt sem hann gerði einhvern veginn mislukkaðist“
Börn Þorsteins eru þrjú og Karen lýsir í viðtalinu hvernig börnin hafa þurft að ganga í gegnum gífurlega þungbær og erfið áföll í lífinu. Móðir þeirra dó langt fyrir aldur fram og hálfbróðir þeirra ,sem varð þeirra stoð og stytta eftir fráfall móður þeirra, tók sitt eigið líf. „Heimurinn einfaldlega hrundi og allt varð svart. Á þessum tímapunkti skildi ég ekki hvernig systkinin gætu haldið áfram með sitt eigið líf, sorgin var svo mikil.“
Grátur, vantrú, sorg og reiði
Það voru því þung skref þegar það kom í hlut Karenar að tilkynna börnum Þorsteins að pabbi þeirra hefði verið handtekinn fyrir kynferðisbrot. „Börnin hans höfðu fram að þessu þolað mikið meira en nóg. […] Ég man bara brot af viðbrögðum þeirra við þessu en einna helst man ég að það hreinlega slokknaði allt líf í augum þeirra. Grátur, vantrú, sorg, reiði, allt í einu og á sömu mínútu.
Eftir að Þorsteinn var handtekinn upplifði fjölskyldan mikla skömm, sorg og viðbjóð. „Allt í einu var ég tengd brotamanni gegn börnum.“ Karen þurfti að horfast í augu við að hennar eigin bróðir væri fær um slíkt ofbeldi. Lífinu hafði verið snúið á hvolf.
„Umræðan versnaði eins og alltaf í svona málum lýsingarnar á brotunum voru alls staðar og fylltu man viðbjóði um leið og það togaðist á innra með mér væntumþykja fyrir bróður mínum.“ Málið lagðist þyngst á börn Þorsteins sem gengu í gegnum helvíti og segir Karen að þau hafi í kjölfarið átt erfitt uppdráttar „Þau hrösuðu, mikið og alvarlega. Stöðugar áminningar um brot pabba þeirra urðu til þess að þau fóru ekki vel með sig og gátu ekki auðveldlega höndlað daglegt líf“
Eftir sitja flóknar spurningar og blendar tilfinningar
Tilfinningarnar voru miklar, erfiðar og blendnar en Karen sá fljótt að enginn skipulagður stuðningur er í boði á Íslandi fyrir aðstandendur brotamanna. Þó svo hægt sé að leita til sálfræðings þá telur Karen að börn Þorsteins hefðu átt að fá víðtæka aðstoð, félagslega, sálræna og fjárhagslega. Fjölskyldan sitji upp með endalausar spurningar.
„Þetta er einfaldlega ekki sá maður sem ég ólst upp með og taldi mig þekkja alla ævi. Hvernig höfðum við brugðist honum? Af hverju gerði hann þetta, hvernig gat hann gert börnunum sínum þetta, hafði verið brotið á honum sem barni?“ Eins velti fjölskyldan fyrir sér hvað taki við þegar Þorsteinn er laus úr fangelsi. „Verður hann velkominn á heimili mitt þegar hann losnar? Mun ég einhvern tímann geta skilið hann eða af hverju gerði hann þetta. Hvað verður um hann?“
