Eflingardramað á dögunum hefur verið eins og eitthvað úr lélegri sápuóperu, sem tekur reglulega upp þráðinn á opnum vettvangi til að landsmenn veltist um af síendurtekinni undrun. Það hefur verið með ólíkindum að fylgjast með fólki sem á að teljast fullorðið missa svona stjórn á skapi sínu, eins og undanfarin dæmi hafa sýnt – bæði stjórnmálafólk og fyrrverandi starfsmenn. En formaðurinn í stjórn er trúlega versta brotamanneskjan í þessu öllu.

Ekki man Svarthöfði hvenær síðasta táknmynd jafnmikillar vonar og breytinga var eins fljótt komin í súginn og formaður Eflingar, Sólveig Anna Jónsdóttir. Það voru mikil tímamót í mars á síðasta ári þegar hún tók við formennsku í stéttarfélaginu en aldrei hafði áður verið kosið um nýjan formann. Það var löngu kominn tími á nýtt blóð, ný tækifæri, en þá fengum við Sólveigu eftir að hún hlaut yfirburðasigur í stjórnarkosningunum.

Möguleikar Sólveigar voru ótakmarkaðir og reyndist það vera súrsætur sigur fyrir konu sem átti að vera tákn almúgans þegar stór hluti stjórnunarinnar gengur út á að hrökkva í vörn þegar háttsemi Eflingar er tekin fyrir. Sólveig hefur hvað eftir annað sagt boðskap sinn byltingarkenndan meðal annars á Facebook, 21. október 2018, þegar hún hrópaði „… kallið mig byltingarkonu, í guðanna bænum! Megi þá helvítis byltingin lifa.“

Til að bæta gráu ofan á svart skrifar formaðurinn hverja ritgerðina á fætur annarri á samfélagsmiðlum til að blása á allar kjaftasögur sem fjúka í átt til hennar, eða almenna gagnrýni sem á rétt á sér. Svarthöfði hefur alltaf gaman af hvössum formönnum innan marka en þegar penninn er kominn á loft hjá Sólveigu er hættulega stutt í að jafnaðargeðið hverfi út fyrir völlinn. Uppstökk hegðun rennur kannski í ættinni þegar faðir viðkomandi er frægur kommúnisti sem hélt uppi skýrum vörnum fyrir Stalín.

Ráð Svarthöfða fyrir Sólveigu er að kæla ofsann, anda dýpra og sleppa uppnefnum. Það eru nú börn á meðal vor.