Harpa Stefánsdóttir segir í pistli sem birtist á Stundinni að feldurinn á úlpum frá bæði 66°Norður og Cintamani sé ekki af þvottabjörnum líkt og haldið er fram. Að hennar sögn er um að ræða svokallaðan þvottabjarnarhund. „Þetta eru svokallaðir þvottabjarnarhundar sem eru fjarskyldir ættingjar bestu vina okkar, hundanna. Það vill bara svo til að þeir eru einstaklega líkir þvottabjörnum í útliti,“ skrifar Harpa.
Harpa fullyrðir að bæði fyrirtæki reyni að hylma yfir þetta. „Í vörulýsingum 66°Norður er tekið fram að ,,þvottabjarnarskinnið” sé VET vottað og komi frá Sagafurs í Finnlandi. Á vef Sagafurs má finna snyrtilegar myndir af tómum búrum og yfirlýsingar um djúpa umhyggju fyrir dýrunum sem í þeim dvelja en sjást þó ekki á myndunum. Vilji maður lesa sér frekar til um dýravelferðina kemur hins vegar upp 404 villa, síða finnst ekki. Annað sem finnst ekki á vefnum eru upplýsingar um þvottabjarnarhundana sem eru ræktaðir þar í stórum stíl. Þetta dýr sem ekki má nefna á nafn kýs Sagafurs að kalla finnraccoon. Það er ekki raunverulegt heiti á neinni þekktri dýrategund,“ skrifar Harpa.
Hún segist hafa ákveðið að skoða málið nánar og hringt á skrifstofu Cintamani undir fölsku flaggi. „Þegar ég skoðaði vörulýsingarnar hjá Cintamani læddist strax að mér illur grunur. Þar eru líka þvottabjarnarskinn á úlpunum en engar upplýsingar um vottun eða upprunaland eru gefnar upp. Ég hringdi á skrifstofu Cintamani undir fölsku flaggi til að grennslast fyrir um þetta. Þegar ég spurði hvort skinnin væru virkilega af þvottabjörnum fór sá sem svaraði í símann að spyrja hönnuðinn og kom til baka með þau svör að þetta væru líklega ekki amerískir þvottabirnir heldur eitthvað sem kæmi frá Asíu og héti raccoon. Ég þráspurði hvort skinnin kæmu frá Kína og að lokum fékk ég svarið „já, líklega.“,“ skrifar Harpa.
Harpa segir að sé þetta rétt þá sé það alvarlegt mál. „Nú skal því haldið til haga að í Kína gilda engin lög um dýravernd eða dýravelferð. Það hafa náðst upptökur af loðdýrabúum í Kína þar sem þvottabjarnarhundar eru fláðir lifandi. Fyrst varð ég furðu lostin yfir því að þessi fyrirtæki væru viljandi að láta líta út fyrir það að þau noti skinn af þvottabjörnum, ræktuðum í búrum í verksmiðjubúum. Þessum eldkláru, handóðu og forvitnu dýrum sem geta leyst flóknar þrautir og eru talin gáfaðri og minnugri en hundar. Lítil krútt sem flestir þekkja úr kvikmyndum, teiknimyndum og barnabókum. Af hverju í ósköpunum?,“ spyr Harpa.
Hún segir að lokum að það sé ekki sérlega sniðugt að nota orðið „hundur“ þegar þú ert að selja flík. „Er ástæðan sú að þau eru svo úr tengslum við framleiðsluna að þau vita hreinlega ekki af hvaða dýrategund feldurinn er sem þau kaupa í stórum stíl? Ef svo er þá getur varla verið verið að fulltrúar þeirra hafi kannað aðstæður ræktunarinnar eða að þeim sé á einhvern hátt umhugað um meinta velferð dýranna. Eða er ástæðan kannski sú að það er ekkert sérlega sniðugt sölutrix þegar þú ert að selja loðfeldi að nota orðið hundur og vekja þannig hugrenningartengsl við besta vin mannsins. Vegna þess að allir vita að það væri óverjandi grimmd og villimennska að loka hund inni í litlu búri þar sem hann ætti að eyða ævinni í ólýsanlegri angist, eymd og einsemd.“
