Erla Björg Jensdóttir leitaði sér aðstoðar á geðdeild Landspítalans í gærdag. Á meðan hún beið eftir vakthafandi lækni fékk hún að heyra sögu Lindu, konunnar sem sjá má á meðfylgjandi ljósmynd. Linda er íslensk kona á miðjum aldri sem orðið hefur vímuefnum að bráð en lendir alls staðar á milli í kerfinu.
Erla Björg segir frá kynnum sínum af Lindu í færslu á Facebook sem vakið hefur gríðarleg viðbrögð. Hún tekur fram að myndin hafi verið tekin með góðfúslegu leyfi Lindu sem sé mikið í mun um að vekja athygli á stöðu þeirra lægst settu í samfélaginu.
Erla Björg hefur sjálf þurft að horfa á bræður sína sökkva djúpt ofan í hylddýpi geðsjúkdóma og fíknar og er þessi málflokkur henni því hjartans mál. „Ég þekki þetta vonleysi svo vel í gegnum allt sem maður hefur upplifað með þá og líka bara hvað ég fann svo innilega til með henni,“ segir hún í samtali við blaðamann DV.
Erla Björg var stödd á biðstofu á geðdeildinni í gærdag, en þangað leitaði hún í von um að fá aðstoð vegna kvíða.
Á meðan hún beið eftir vakthafandi lækni fór hún að spjalla við aðra konu sem einnig hafði leitað á deildina.
„En á meðan ég beið, fékk ég að kynnast þessari konu. Hún er nýorðin amma en hefur ekki fengið að hitta barnabarnið vegna ástands hennar. Hún er sprautufíkill og alkahólisti. Hún heldur til í Konukoti og byrjar alla daga á að fara á Vog og athuga með umsókn sína þar, síðan fer hún á geðdeild og sækir um þar.
Dagurinn í dag var aðeins öðruvísi hjá henni vegna þess að á Vogi hnígur hún niður og er flutt með sjúkrabíl á hjartagátt. Þaðan er hún útskrifuð því hjartaritið kom vel út. Hún er samt hjartveik. Hún fer þá yfir á geðdeild til þess að reyna að fá innlögn þar. Sem hún ekki fékk. Þannig að það eina sem hún gat gert var að bíða til 5 eftir að Konukot myndi opna aftur. Hún gramsaði í tösku sem hafði að geyma megnið af hennar veraldlegu eignum. Í von um að geta boðið mér eitthvað úr henni fyrir þá góðmennsku að tala við hana. Svo blandaði hún sér spritt í brúsa og hafði orð á því að hún væri svo þakklát fyrir að hafa fengið lyf við fráhvörfum á hjartagátt því þá þarf hún ekki að drekka sprittið sitt næstu klukkutímann.
Þarna, sem við sátum og ræddum saman fékk ég að kynnast hennar lífi örlítið og upplifði ég það vonleysi sem skein úr augunum hennar. Hún sagði mér frá því sem hún þurfti að þola í æsku, hvernig hún byrjaði að drekka um 8 ára og hvernig líf hennar hafi verið. Hún talaði mikið um börnin sín 5 og þá sorg að hafa misst þau frá sér vegna neyslu. Hún á sér þá ósk heitasta að hitta barnabörn sín áður en hún deyr. Hún sagði að læknirinn hafi gefið sér um 2 ár en með því líferni sem hún lifir þá á hún ekki marga mánuði eftir. En til þess að verða edrú þarf hún hjálp, sem hún fær ekki. Ef hún drekkur ekki fer hún í hjartastopp. Svo hún drekkur til þess að lifa af, en er í leiðinni að drepa sig hraðar.
Erla Björg spyr að lokum á hvaða stað samfélagið er komið þegar fullorðnum fíklum er vísað á götuna.
„Erum við virkilega að senda okkar veikasta fólk út í dauðann? Ætlum við ekkert að fara að vakna og sjá hversu brenglað þetta heilbrigðiskerfi er og þá sérstaklega geðsviðið. Myndu krabbameinssérfræðingar vísa krabbameinssjúklingi í burtu því krabbinn væri orðinn of dreifður? Eða neita lyfjameðferð vegna þess að sjúklingurinn hefði áður gefist upp í miðri meðferð. Setja hana aftast í biðröð eftir lyfjum.
Já þú ert númer 601 í röðinni. Komdu aftur eftir ár og athugaðu hvort þú fáir meðferð.
Svona gengur þetta ekki og fólk er að deyja bíðandi eftir aðstoð sem aldrei berst! Ég get ekki hugsað til þess hvað eru margir í hennar stöðu. Sjá þetta vonleysi og sársauka sem skín úr augum þeirra,“ skrifar Erla um leið og hún hvetur einstaklinga til að hlúa að náunganum. „Hjálpum þeim sem minna mega sín og gefum fólki tækifæri til þess að lifa.“
