„Ef einhverjir eiga inni sturlað djamm um helgina, þá eru það þið,“ segir Guðmundur Steingrímsson, fyrrverandi þingmaður, í grein sinni í Fréttablaðinu í dag.
Í greininni víkur Guðmundur orðum sínum að því að brátt verða liðin tíu ár frá hruninu og veltir því fyrir sér hvað skuli gera í tilefni þessara tímamóta. 6. október er næsta laugardag, en þá verður liðinn nákvæmlega áratugur frá frægri ræðu Geirs H. Haarde, þáverandi forsætisráðherra, þar sem hann bað Guð að blessa Ísland.
„Hvernig á maður að haga sér á 10 ára afmæli efnahagshrunsins á Íslandi?,“ segir Guðmundur sem segir að þetta þurfi að ræða. Eigum við að fagna þessum tímamótum eða verður þetta alltaf svartur dagur í sögu þjóðarinnar.
„Er 6. október sorgardagur? Á maður að vera í svörtu? Dó eitthvað sem við syrgjum nú? Syrgjum við samfélagið, stemminguna, skuldum drifna góðærið og gullpastað? Það er engin ástæða til að gera lítið úr viðburðunum. Þeir voru án fordæma. Stærðin var gígantísk. Fólk missti vinnu. Fólk missti fé. Allt bankakerfið hrundi. Fólk hrundi. En til að setja hlutina í samhengi, þá finnst mér þessum viðburðum einna best lýst með hinum ódauðlegu orðum sem skrifuð voru á mótmælaspjald sem rataði á fræga fréttaljósmynd: Helvítis fokking fokk. Það er það sem gerðist. Það fór allt í kúk. Ég held að það sé mjög nauðsynlegt að reyna að líta slíkan skítastorm réttum augum. Þjóðarmorð eiga sér stað í veröldinni. Skelfilegar náttúruhamfarir líka, hér á landi og annars staðar. Fólk deyr. Stríðsátök þurrka út heilu borgirnar. Hungur herjar á heilu samfélögin. Börn deyja. Íslendingar, hins vegar, misstu peningana sína. Sem þeir áttu aldrei.“
Guðmundur rifjar svo upp að stór hópur fólks hafi unnið sannkallað kraftaverk eftir hrunið, starfsfólk stjórnarráðsins. Á dögunum var greint frá því árshátíð stjórnarráðsins, sem fara átti fram þann 6. október næstkomandi, hefði verið frestað vegna afskipta ráðherra. Þótti óheppilegt að árshátíðin færi fram þennan dag og fór svo að henni var frestað fram á vor. Guðmundur segir að starfsfólk stjórnarráðsins eigi það svo sannarlega skilið að djamma á laugardag.
„Eitthvað það magnaðasta sem ég varð vitni að í eftirleik hrunsins, þegar ég sat á þingi, var hin þrotlausa og ósérhlífna vinna starfsfólks stjórnarráðsins, dag og nótt, við að endurreisa Ísland. Verkefnin voru gríðarleg. Það þurfti sterk bein og taugar. Ísland var í raun gjaldþrota. Það þurfti að endurreisa efnahaginn, fyrirtækin, heimilin, orðsporið. Alls konar fólk, í alls konar stöðum, lagði allt í sölurnar. Vinna þess rataði sjaldnast í fréttirnar, en það sem það gerði, það tókst. Það tókst að endurreisa efnahag þjóðarinnar. Til eru útreikningar sem sýna að þjóðarbúið beið á endanum engan fjárhagslegan skaða af hruninu. Það er ótrúlega magnað. Klikkað. Ekki það að nokkur hafi spurt mig, en ég sjálfur ætla ekki að djamma á laugardaginn. Í ljósi sögunnar, atburðanna og í krafti löngunar til þess að gleðin sigri reiðina skora ég hins vegar á starfsfólk stjórnarráðsins að sletta ærlega úr klaufunum, þótt það verði ekki árshátíð. Ef einhverjir eiga inni sturlað djamm um helgina, þá eru það þið.“
