Lesandi sendi þessa grein:

— — —

Samkeppniseftirlitið er ótrúlegasta þversögnin í íslensku stjórnkerfi. Í landi þar sem frjáls markaður er einungis með veiðiflugur og ekkert annað verður maður að dást að þessari stórmerku stofnun sem úrskurðar um örfáar kærur á ári. Stofnunin er álíka haldreipi og nýju fötin keisarans. Í einokunarþjóðfélagi ætti að vera til einokunareftirlit.
Á Íslandi ríkir einokun, fákeppni og sýndarsamkeppni. Flestar greinar viðskipta samanstanda af örfáum fyrirtækjum. Í mörgum tilfellum stunda menn sín viðskipti af sæmilegri sanngirni og reka góð fyrirtæki af dugnaði og alúð sem þjóna þjóðfélaginu vel. Annarsstaðar eru ofuvöld einstakara aðila slík að þeir eru nánast einvaldir á sínum markaði og beita því af hörku.

Matvörumarkaður á Íslandi er þannig að ein keðja hefur 60% markaðshlutdeild. Keðjan hefur svínbeigt sína birgja þannig að fjöldi þeirra hefur lagt upp laupana og aðrir komast af með því að taka miklu hærra verð frá öðrum viðskiptavinum. Keðjan lokar einfaldlega á þá sem ekki hlýða og vegna stærðar eiga fyrirtækin fárra kosta völ ef þau vilja koma vörum sínum á markað. Vörur sem maður vill eru ekki í boði af því það hugnast ekki keðjunni að versla með þær. Það er verið að berja á birgjunum.

Hvað gerir samkeppniseftiritið? Hvernig er hið nýja Ísland? Þora menn að taka á einhverju máli?  Nú er eignarhald þessarar keðju í uppnámi. Banki fær að ákveða hvort Ísland býr áfram við einokun og yfirgang eða einhverskonar markað. Samkeppniseftirlitið þarf ekki að fara í slag við sterkasta veldi landsins. Það þarf bara að lyfta augnlokinu.
Dagur samkeppniseftiritssins er kominn. Annaðhvort gerir það eitthvað eða það má leggja það niður og spara í ríkisrekstri. Við þurfum ekki óvirkar ríkisstofnanir.