Lesandi sendi þetta bréf:

— — —

Nýlega voru fregnir af því að stór hluti þjóðarinnar væri illa stæður á meðan lítill hluti þjóðarinnar ætti mjög miklar eignir. Samkvæmt kenningum kapítalisma þá ætti þessi eignadreifing að skýrast á því að eignahópurinn væri einfaldlega klárari en aðrir og væri vel að þessum auð komin. Þeir hæfustu lifa – og allt það.

En staðreyndin er sú að ríkidæmi opnar margar dyr. Sem dæmi opnaði það dyr að fundarherbergi í Landsbankanum nokkrum vikum fyrir hrun þar sem verðmætustu viðskiptavinir bankans fengu að sjá skýrslu William Buiter og Anne Sibert um að hrun væri yfirvofandi. Eftir fundinn var skýrslunni stungið undir stól og aðrir viðskiptavinir Landsbankans voru í myrkrinu um hvað væri framundan.

Að einhverju leyti get ég skilað að skýrslan hafi ekki þolað dagsljósið, þ.e.a.s. birting hennar hefði klárlega dauðadæmt bankann (fyrr). En það sem er óþolandi er að vita að þeir sem voru ríkir fyrir hrun fengu betri upplýsingar en við öll hin – til að tryggja að hrunið bitnaði ekki á þeim. Ég veit fyrir víst að þessi fundur var haldinn í Landsbankanum og ég efast ekki um að sambærilegir fundir voru haldnir í hinum bönkunum. Yfirmenn bankanna sköpuðu sér með þessum aðgerðum ævilanga velvild auðstéttarinnar og eiga auðvelt með að stofna ný fjármálafyrirtæki og haldið áfram að vinna fyrir þetta fólk í framtíðinni.

Það er staðreynd að stór hluti þjóðarinnar mun eiga erfitt uppdráttar á næstu árum á meðan lítill hluti getur lifað í vellystingum. En þurfum við virkilega líka að hlusta á það í framtíðinni að þetta fólk sé gáfaðra og hæfara en við hin? Er það ekki margföld ósanngirni? Er það þannig sem við ætlum að byggja upp heilbrigt samfélag?