Kristinn H. Gunnarsson skrifar á vef sinn um gjaldeyrislánin og hvernig Íslendingar flutu sofandi að feigðarósi í því efni. Hann nefnir dæmi sunnan úr Evrópu þar sem settar hafa verið reglur til að reyna að koma í veg fyrir svona lánastarfsemi. Pistillinn, sem ber yfirskriftina Frelsið varð til skaða, hefst með svofelldum orðum:

— — —

„Stundum verður frelsi eins öðrum til skaða. Það gerðist augljóslega í góðærinu, sem endaði með falli fjármálafyrirtækjanna hér á landi. Frelsi einstaklinga og fyrirtækja til þess að taka erlend lán á lágum vöxtum var nýtt sem aldrei fyrr. Enda kannski ekki skrýtið, með þessum hætti var hægt að lifa í tveimur heimum og velja það besta úr báðum. Hér innanlands gaf gríðarhátt gengi á íslensku krónunni mikinn kaupmátt og hann var aukinn enn frekar með því að taka að láni hræódýra erlenda peninga og breyta þeim í krónur. Í efnahagslega Undralandinu draup svo sannarlega smjör af hverju strái.

En íslenska Undralandið var byggt á sandi og skjótt kom að skuldadögum. Þá ruku erlendu skuldirnar upp í verði. Margir lántakendanna eru ekki lengur borgunarmenn fyrir skuldunum og skellurinn lendir á öðrum. Að nokkru leyti lendir hann á þeim sem veittu lánin og óhjákvæmilegt virðist að skuldirnar lendi að nokkru leyti á skattgreiðendum. Allar kröfur um lækkun höfuðstóls skuldar, leiðréttingu, niðurfærslu eða afskrift eru aðeins mismundandi heiti yfir það sama, aðrir verða að borga.

Hitt var verra að aðfengna ódýra lánsféð gróf undan stöðugleikanum á Íslandi og átti sinn þátt í að gengi krónunnar féll þegar að því kom. Innlenda lánsféð var haft dýrt til þess að halda aftur af þenslunni. Þess vegna var það óskiljanlegt hvers vegna engar skorður voru settar við frelsinu til erlendrar lántöku. Það má hverjum manni vera nú augljóst að frelsið er ekki ókeypis frekar en annað. En reikningurinn fyrir frelsið er sendur á hvert mannsbarn, fætt serm ófætt.“