Jónas Sen skrifaði um daginn vægast sagt umdeilda gagnrýni um Kristján Jóhannsson.
Sjálfum fannst mér hann ganga alltof langt þegar hann sagði nánast að ferill Kristjáns hefði verið einskis virði.
Kristján átti mikilli velgengni að fagna á tímabili, ekki síst á Ítalíu, þar sem menn kunnu vel að meta kraftmikla rödd hans. Jónas hreykti sér óþarflega hátt á kostnað þessa tónlistarmanns sem náði lengra en flestir Íslendingar.
Jónas gaf safndiski með söng Kristjáns eina stjörnu í dóm sínum.
Í dag skrifar Jónas grein í Fréttablaðið og víkur að stjörnugjöf fyrir tónlist. Hann játar að það sé erfitt og óþægilegt að gefa tónlist stjörnur.
„Listin er í eðli sínu margþætt, jafnvel óræð, enda fjallar tónlistin oft um það sem ekki er hægt að koma orðum að. Með því að gefa tónlist stjörnur er verið að segja að hægt sé skilgreina tónlist með örfáum orðum, setja hana í glas með merkimiða á. Vissulega er sumt einfaldlega gott og sumt er frábært. En annað er flóknara og það passar illa að gefa því stjörnur.“
Upp á síðkastið hefur maður séð stjörnugjöfina fara út í öfgar. Stundum er hún beinlínis bjánaleg – það sem Jónas skrifar á ekki síður við um bókmenntir og leikhús. Það er ágætis áramótaheit fyrir fjölmiðlana að hætta þessu.