Sigrún Davíðsdóttir flutti pistil í Speglinum fyrir helgina þar sem hún fjallaði um frosinn fasteignamarkað í Bandaríkjunum og á Íslandi. Pistilinn má lesa í heild sinni hérna, en niðurlag hans hljómar svo:

— — —

„Nýlega fréttist að Félag fasteignasala og stórfasteignaeigandinn bankarnir hefðu samið um að mjatla fasteignum á markaðinn. Það er gott og blessað en það segir sig eiginlega sjálft að annað gengur ekki. Ýmsir viðmælendur Spegilsins hafa bent á að íslenski fasteignamarkaðurinn sé botnfrosinn því fólk trúi því ekki að botninum sé náð. Það voru þó fleiri sölusamningar gerðir í Reykjavík í haust en undanfarið svo kannski er eitthvað að glæðast.

Ef Íbúðalánasjóður væri ekki svona illa stæður mætti hugsa sér að sjóðurinn keypti eignir í stórum stíl, losaði kúfinn af markaðnum og byggi til leigumarkað úr þessum eignum. Og ef ekki væru gjaldeyrishöft vildu erlendir aðilar hugsanlega kaupa íslenskar fasteignir.

Það er ekkert sem heitir rétt fasteignaverð, bara verð sem menn vilja borga. Mjatlið dugir ekki til, aðeins sannfærandi verðlækkun svo kúrvan geti aftur tekið stefnuna upp á við, seljendur farið að selja og kaupendur að kaupa. Í Bandaríkjunum getur verð lækkað hratt en það réttir sig líka hratt við. En snögg leiðrétting gerist ekki nema að stórfasteignaeigandinn bankarnir sætti sig við að verðið lækki. Þeir verða að afskrifa. Og það kostar. En það kostar kannski enn meir að bíða og vona því á meðan er fasteignamarkaðurinn eins og helvíti Dantes, ekkert líf en heldur ekki dauði.“