Líklega eru engir í þessu samfélagi sem hafa meiri meðgjöf en kvótahafar. Þeim eru beinlínis gefin afnot af fiskveiðiauðlindinni sem aðrir landsmenn njóta ekki. Þeir hafa líka getað verslað með hana að vild og veðsett. Ef einhverjir eru styrkþegar samfélagsins þá eru það kvótamenn.

Einn helsti talsmaður kvótahafa á Alþingi er Ásbjörn Óttarson. Það komst upp fyrr á þessu ári að hann hefði greitt sér mikinn arð úr fyrirtæki sem var algjörlega á hausnum. Þá var spurt hvort Ásbjörn myndi segja af sér þingmennsku.

En hann þolir ekki menningu.

Hann er nánast eins og Hermann Göring sem sagði: „Þegar ég heyri orðið menningu dreg ég fram skambyssuna.“

En Ásbjörn vill láta afnema alla styrki til listiðkunnar og spyr hvort listamenn geti ekki fengið sér vinnu eins og annað fólk.

Listin er nú samt eitt af því fáa sem virðist standa almennilega af sér kreppuna á Íslandi. Nýskeð fékk íslenski leikhópurinn Vesturport evrópsku leiklistarverðlaunin. Hér er að hefjast eftir nokkra daga hin frábæra tónlistarhátíð Iceland Airwaves sem dregur mikinn fjölda útlendinga til landsins.. Það er verið að þýða 80 íslenskar bækur á þýsku, þær verða í brennidepli á bókamessunni miklu í Frankfurt sem er heimsviðburður. Á Íslandi er blómlegasta bókaútgáfa í heimi miðað við fólksfjölda.  Gestir í leikhús árið 2009 voru hátt í hálf milljón. Tónlistarlífið blómstrar, undirstaðan undir því eru tónlistarskólar sem starfa um allt land. Framlag svokallaðra skapandi greina til íslenska hagkerfisins er mjög mikið – þótt gildi menningar eigi ekki endilega að mæla í peningum.

Um tónlistarhúsið má vissulega deila. En í raun er það miklu frekar birtingarmynd útrásartímans og hugmynda hans en listalífsins hér í landi.

Á latínu segir að lífið sé stutt en listin sé löng. Ars longa, vita brevis.

Það er merkilegt, og því tekur maður eftir þegar maður sér um bókmenntaþátt, hvað minning listamanna og skálda lifir, ólíkt til dæmis pólitíkusa (eða fjölmiðlamanna) sem flestir gleymast voða fljótt.