Í tveimur stjórnmálaflokkum er ástandið þannig að maður spyr sig hvort ekki fari að draga til tíðinda, að sjóði endanlega upp úr.

Manni skilst að þingflokksfundir VG séu skelfilegar samkomur núorðið – þar takast á tvær og stundum þrjár fylkingar og endar oft með fýluköstum og jafnvel gráti. VG spannar nú alveg frá hópnum í kringum Steingrím J. sem vill halda áfram samstarfi við AGS og yfir í grúppu sem kallar sig Rauðan vettvang. Ögmundur Jónasson hefur vart undan að gera ríkisstjórninni lífið leitt – kannski er rétt sem sagt er að þetta sé í raun minnihlutastjórn sem lafir vegna þess að það virðast ekki vera aðrir valkostir.

Í Sjálfstæðisflokknum eru fylkingar með og á móti ESB sem þola ekki hvor aðra. Það er með ólíkindum hvernig liðsmenn fylkinganna tala hverjir um aðra – og erfitt að sjá hvernig þeir eiga að geta lafað saman í flokki. Hingað til hefur fylkingin á móti ESB haft yfirhöndina – hún er frekari og ófyrirleitnari – en fylkingin með ESB skoraði nokkur stig í gær þegar formaður LÍÚ lýsti því yfir að það ætti að reyna að ná sem bestum samningi við Evrópusambandið. Þessa hefur enn ekki verið getið í Morgunblaðinu. Klemmd á milli eru svo formaður og varaformaður flokksins sem bæði virka eins og friðsemdarfólk, en vita ekki í hvort fótinn þau eiga að stíga.

Það er ekki þar með sagt að í Samfylkingu og Framsóknarflokki sé tóm hamingja, því fer fjarri. En þessir flokkar virðast þó hanga saman. Og svo myndast stundum merkilegur samhljómur: Það er dálítið eins og Jóhanna Sig og Þorsteinn Pálsson eigi ágætlega heima saman í flokki og svo Ögmundur Jónasson og Styrmir Gunnarsson.