Þegar amma mín, sem var norsk, kom fyrst til Reykjavíkur 1928 var varla nein tré að finna í bænum. Hún gerði sér ferð bæjarenda á milli til að skoða tré sem var uppi í Þingholtum.

Kannski hefur það bara verið vanþekking sem olli því að hér voru ekki fleiri tré eða kannski voru það tregðulögmálin, svona rétt eins og Íslendingar notuðu varla jarðhitann sem hérna vall upp í aldanna rás, notuðu helst ekki grjótið sem hér var út um allt sem byggingarefni og fannst eiginlega ekkert vera matur nema það væri komið af rollu.

Svo fóru menn að planta trjám, Reykjavík er núorðið græn og gróðursæl borg – trén veita skjól og eiga sinn þátt í batnandi veðurfari í borginni. Sumir segja að rokið sem var alltaf á sumrin í Reykjavík sé mestanpart horfið.

Kvöldið áðan var dásamlega fallegt, með kvöldroða á vesturhimni, blómaangan, og græna litnum á trjánum sem varð dýpri eftir því sem kvöldaði.

Í Hljómskálagarðinum voru hópar fólks í lautarferð, en á Austurvelli var mannlífið nokkuð átakanlegra en þar valt áfengisdautt par um í glerbrotum og spýju, karlinn var að reyna að vakna sjálfur og koma konunni á fætur.

Laugardalsvöllur nýbyggður 1959. Dalurinn er nú eitthvert grónasta svæði í Reykjavík líkt og hverfin þar í kring. En þarna er enn ekki kominn neinn trjágróður eins og sjá má á myndinni. Þetta er í raun algjör umhverfisbylting.