Þegar ég var að byrja á netinu var ég á vefsvæði sem nefndist Strik.is. Það leið því miður undir lok og efinið þaðan er óaðgengilegt, ég veit ekki einu sinni hvort það er til einhvers staðar, sjálfur á ég ekki nema útprent af flestum greinunum sem ég skrifaði á Strikið.

Eitt af því sem ég hef reglulega fjallað um í gegnum tíðina er skaðsemi einokunar og fákeppni. Þetta er mikið þjóðfélagsmein. Um þetta hef ég margsinnis fjallað í Silfrinu, þekktast er líklega viðtalið sem ég tók við Friðrik G. Friðriksson kaupmann árið 2005, en að auki bar þetta oft á góma í samtölum sem ég átti við Jónínu Benediktsdóttur.

Þetta er mál sem hefði þurft að taka á fyrir löngu – en alltaf þegar það lætur á sér kræla heyrast hávær mótmæli. Nú síðast frá stjórnendum Haga sem geta ekki hugsað sér að verslunarveldinu verði splundrað og frá forstjóra N1, bensínstöðvakeðjunni sem er að reyna að ná einokunarstöðu í þjónustu fyrir bifreiðar.

Ég var að blaða í gegnum gamla pistla af Strikinu og fann meðal annars þesssa grein frá 19. júní 2001, þar var líka fjallað um grænmetisframleiðendur:

„Þótt fjölmiðlarnir gapi fórna grænmetisframleiðendur ekki neinu, ekki fremur en Bónusfeðgar, sem hafa reyndar fundið upp á því sjálfir – kannski í freudísku ógáti – að kenna sig við hringamyndun með því að nefna samsteypu sína Baug.

Eftirlætisiðja Jóhanns prins og fógetans af Notthingham var að sölsa undir sig eigur þeirra sem stóðu höllum fæti. Baugsfeðgarnir stunda það að kaupa búðir og fleiri fyrirtæki. Það kostar líklega sitt, eða varla fá þeir þau ókeypis. Allt í kringum þá getur að líta fákeppni og einokun. Samt er sífellt þrætt að þarna sé að leita ástæðanna fyrir okrinu – eins trúlegt og það er. Annars virðist þettta vera eins konar veiki sem leggst á fólk, að vilja gína svona yfir öllu. Jóhanni prins var auðvitað vorkunn.„