Ómar Ragnarsson segir á bloggsíðu sinni að hann hafi séð tuttugu eldgos á 47 árum. Það fyrsta hafi verið Surtseyjargosið 1963, en hann hafi ekki átt fyrir því að fara og skoða gosið í Öskju 1961.

Ómar kallar gosið á Fimmvörðuhálsi „lítið, sætt og feimið“.

Stærð gosa skiptir þó ekki alltaf máli.

Stærstu eldgos á Íslandi síðustu hundrað árin eru Kötlugosið í október 1918, gosið í Heklu sem hófst í mars 1947 og Surtseyjargosið sem stóð mjög lengi eða frá 1963 til 1967.

Kötlugosið olli miklum landspjöllum og því fylgdi mikið jökulhlaup. Aska úr Heklugosinu 1947 féll austur í Finnlandi nokkrum dögum eftir að gosið hófst, en Surtseyjargosið var ótrúlegt sjónarspil þar sem nýtt land reis úr ægi.

Gosið í Heimaey 1973 var hins vegar fremur lítið, en það sem skipti sköpum var hversu nærri byggðinni í Vestmannaeyjum eldstöðin var – og því þurfti að rýma Heimaey gosnóttina í mestu björgunaraðgerð Íslandssögunnar.

Ég bendi svo á vef Haraldar Sigurðssonar eldfjallafræðings þar sem er að finna alls kyns fróðleik um eldgos. Haraldur tengir víða, meðal annars fjallar hann um myndlistarverk sem lýsa eldgosum – þetta er efni sem er bæði stórfróðlegt og skemmtilegt.

Hér eru tvær myndir, önnur er forsíða Morgunblaðsins frá því í upphafi Heklugossins mikla.

Hin myndin má teljast einhver frábærasta ljósmynd sem hefur verið tekin á Íslandi, enda er hún víðfræg, stórbrotið listaverk. Hún er tekin af Sigurgeiri Jónassyni ljósmyndara í upphafi gossins í Surtsey.