Sparisjóður Keflavíkur er eitt stærsta hneykslið í íslenska hruninu – jú, reyndar er það með ólíkindum hvernig sparisjóðakerfið hér var lagt í rúst af taumlausri græðgi.

Þetta eru mál sem ekki hafa verið rannsökuð almennilega – við vitum einfaldlega ekki nógu vel hvað gerðist innan sparisjóðanna. Einstaka sparisjóður stóð þó utan við ruglið og ekki furða að marga langi að setja fé sitt þangað. En manni hefur stundum komið tryggð fjármálaráðherrans við sparisjóðina einkennilega fyrir sjónir.

Nú bendir flest til þess að ríkið þurfi að borga stórar fjárhæðir, allt upp í 30 milljarða, vegna Sparisjóða Keflavíkur. Málefni Byrs – annars sparisjóðs sem var eyðilagður – eru líka á döfinni, þar þarf ríkið að leggja fram fé gegn tryggingum sem ekki fæst uppgefið hverjar eru.

Málið er allt hið skringilegasta, þingmenn fá ekki upplýsingar, það er engin furða þótt stjórnarandstaðan hafi brugðist illa við þessu í gær. Það er verið að læða þessu í gegnum þingið í tengslum við afgreiðslu fjáraukalaga.

Öll þessi málsmeðferð ber vott um skort á gegnsæi og hún beinlínis æpir á að sparisjóðirnir verið rannsakaðir með opnum og heiðarlegum hætti – einhver slík rannsókn er gangi en það ferli er ekki sérlega traustvekjandi, hún fékkst ekki í gegn nema með miklum semingi fyrir tilstilli stjórnarandstöðuþingmanna, og niðurstaða er ekki að vænta fyrr en seint og um síðir fyrir tilstilli– mörgum árum eftir hrunið.