Það er merkilegt að koma á bókasýninguna í Frankfurt.

Þarna eru 170 þúsund fermetrar lagðir undir hugmyndir.

Við Íslendingar virðumst eiga voða erfitt með að skilja verðmæti sem ekki eru dregin úr sjó, ganga á fjórum fótum eða eru brædd við háan hita.

Þarna snýst allt um hugvit. Og þarna er hugvitið gert að söluvöru, því þetta er fyrst og fremst risastórt markaðstorg.

Það er verslað með bækur og útgáfurétt, en líka allt sem tengist bókum – og þetta tengist allt upplifun, upplifuninni sem fólk fær við bóklestur.

Hún getur að einhverju leyti breyst, það er óvíst hvernig framtíð bóklestrar lítur út. Í einum skálanum er sýnt hvernig Gutenberg fór að þvi að prenta bækur – hann gerði það í Mainz ekki hér langt frá – en í öðrum skála snýst allt um rafbækur.

Þarna eru líka bókahönnuðir, leturgerðarmenn, myndskreytar – það er meira að segja sérdeild fyrir innréttingar í bókabúðir – það er sérstök deild fyrir margvísleg almanök og bás með spaugilegum bókastoðum. Svo eru vísindabækur, kennslubækur, ferðahandbækur, allt sem nöfnum tjáir að nefna í útgáfu.

Það er sagt að 300 þúsund gestir komi á sýninguna, sýnendur munu vera 7800 talsins. Þarna eru stór forlög og agnarsmá, en líka menn að selja kristileg – já, og íslömsk – smárit.

Það ægir öllu saman, en maður finnur kraft hugmyndanna – á Íslandi var eitt sinn sagt að bókvitið yrði ekki í askana látið. Það er ekki allskostar rétt.

Við Íslendingar erum svo á sérstökum stað vegna þess að eini auðurinn sem við berum með okkur í gegnum söguna eru bækur. Á Íslandi eru engir kastalar eða gotneskar kirkjur, engar merkar rústir, engir fjársjóðir, engin gömul málara- eða höggmyndalist, það voru ekki samin nein ódauðleg tónverk – það er bókmenningin sem fylgdi okkur, gerði okkur að því sem við erum, og reynist okkur feikilega verðmæt.