Fínasti staðurinn á bókasýningunni í Frankfurt er blái sófinn.

Í hann setjast þeir sem eru í viðtölum hjá sjónvarpsstöðinni ZDF.

Í dag fylgdist ég með Arnaldi Indriðasyni þar sem hann sat í bláa sófanum í viðtali við sjónvarpskonu.

Arnaldur stóð sig með prýði, en Þjóðverjar hafa þann sið að setja þýskt tal yfir þá sem tjá sig á erlendum tungumálum. Arnaldur talaði á íslensku og það var Arthúr Björgvin Bollason sem flutti jafnóðum þýska þýðingu. Arthúr er frábær þýskumaður, svo það gekk ágætlega, en það hefði verið skemmtilegt að heyra hina dimmu rödd Arnalds sjálfs. Ég held að ég halli á engan þótt ég fullyrði að Arthúr sé ívið mælskari en Arnaldur.

Á eftir Arnaldi kom ekki minni höfundur en sjálfur Umberto Eco. Hann er nýbúinn að gefa út bók sem nefnist Kirkjugarðurinn í Prag, sú hefur fengið misjafna dóma, en selst í stórum upplögum.

Ég hef lengi verið aðdáandi Ecos, en nú bar svo við að Þjóðverjarnir létu mjóraddaða konu flytja þýska textann yfir máli hans, sjálfur talaði Eco á ítölsku. Það passaði frekar illa.

Eco er ekki bara skáldsagnahöfundur og ritgerðahöfundur, heldur var hann líka prófessor við hinn forna háskóla í Bologna. Mér fannst hann samt ekki líta út eins og sá mikli menntamaður sem hann er, heldur hefði maður alveg eins getað trúað því að hann væri veitingamaður á einum af hinum góðu matsölustöðum í Bologna – en þar þykir ítölsk matseld rísa hæst.