Það má vera að ekki henti Íslandi að ganga í Evrópusambandið. Það má líka vera að ekki sé rétti tíminn til að ganga í Evrópusambandið – að það séu óvissutímar í Evrópu og óvíst hvernig sambandið þróist.

Óvissan snertir aðallega evruna, evrusamstarfið gæti leyst upp þótt erfitt sé að ímynda sér að öll ríkin hverfi aftur til sinnar þjóðlegu myntar. Það gæti orðið til tvenns konar evra, ein fyrir hin stöðugu lönd í norðrinu, önnur fyrir ríkin í suðri. Það er líka möguleiki að Evrópusambandinu verið veitt meiri stjórn yfir fjármálum aðildarríkja – það myndi aðallega fela í sér að möguleikarnir á að ríkin lentu í miklum fjárlagahalla yrðu takmarkaðir.

En eitt mun líklega sannast í aðildarviðræðum Íslands, það að Evrópa vill Íslandi ekki illt – eins og oft hefur mátt skilja á umræðunni hér þar sem er stundum talað um Evrópu líkt og hún sé full af óvinaríkjum. Það er miklu nær að halda að við njótum almennt velvildar, þótt smá babb hafi komið í bátinn í hruninu. Til dæmis er altalað að Íslendingar fá sérlega góðar móttökur í þýska stjórnkerfinu – alveg sama hverju þeir taka upp á – og lika þótt þýskir bankar hafi tapað stórum fjárhæðum á hruni íslensku bankanna.

Það má líka eitthvað á milli vera – oflætis útrásartímans og þess andrúmslofts sem nú ríkir hjá lítilli, særðri og tortrygginni þjóð.