Líklega hefur aldrei verið fleira fólk á menningarnótt í Reykjavík. Ég hef aldrei séð annað eins mannhaf í bænum.

Maður sér eitt og annað á rölti sínu um bæinn – ég verð að játa að mér finnst þetta ekki góður dagur til að troðast inn í menningarhús.

Það er eiginlega skemmtilegast hvernig menningin fer út á göturnar á þessum degi – og maturinn líka.

Ég sá ekki betur en að þetta heppnaðist mjög vel í gær.

Ég er ekki dómbær á ólæti um nóttina, ég bý í Miðbænum og varð ekki var við neitt. Mér þykir yfirleitt ekki spennandi að vera á ferli í Miðbænum eftir miðnætti um helgar.

Það voru þrír stórtónleikar í bænum um kvöldið, í Hljómskálagarðinum, á Ingólfstorgi og á Arnarhóli. Kannski er þetta dálítið vel í lagt. Ég sá bresk/bandarísku hjómsveitina sem spilaði á Arnarhóli klukkan átta um kvöldið – ég er ekki viss um að margar sveitir hafi staðist henni snúning þetta kvöld. Hljóðfæraleikurinn var afar þéttur og þeir voru með hörku söngvara.

Það var hins vegar ekki sérlega vel til fundið að láta hundrað þúsund manns bíða eftir því að ljósin væru kveikt í Hörpu. Ólafur Elíasson er með allra frægustu listamönnum samtímans og maður þarf að skoða þetta verk hans vel. Fólkið bjóst líklega við því að húsið yrði stórkostlega uppljómað, en verkið er frekar mínimalískt. Virkar ekkert sérlega vel sem skemmtiatriði fyrir mikla mannmergð.

Ég er reyndar ennþá þeirrar skoðunar að hugmynd Jeans Nouvel að húsinu hafi verið betri en sú sem varð fyrir valinu. Nouvel vildi reisa annan hól – í ætt við Arnarhól – og þá hefði verið notað íslenskt torf og grjót. Það sem maður óttast helst við Hörpu er að hún sé forgengileg, að byggingarefnin séu ekki nógu sterk til að standast veðrin og saltið þarna norður á hafnarbakkanum og að þetta verk Ólafs sem var birt fólki í gær muni drabbast niður.

En ég ætla að fara niður á höfn og skoða þetta betur við tækifæri. Það var ekki alveg staður og stund í gær.