Leigumarkaðurinn á Íslandi hefur alltaf verið frumskógur.
Ástæðan er einfaldlega sú að hér hefur séreignastefnan ríkt alla tíð. Hún gengur út á að fólk eigi að kaupa sitt eigið húsnæði, helst á ungum aldri – festa fé sitt og ráð í steinsteypu.
Þessi stefna hefur komið mörgum Íslendingum á kaldan klaka – maður man eftir óðaverðbólgunni um 1980 og aftur lenti fólk í vandræðum eftir hrunið 2008. Fólkið sem lenti í þeim hremmingum hefði verið miklu betur statt ef það hefði einfaldlega verið leigjendur. Það er betra að leigja og geta einfaldlega kvatt húsnæðið sem maður býr í en að vera í yfirskuldsettri eign sem maður eignast kannski aldrei.
En til þess þarf að vera skikkanlegur leigumarkaður – sem er ekki. Á Íslandi hefur verið litið niður á fólk sem leigir húsnæði. Á Norðurlöndunum og í Þýskalandi þykir þetta hins vegar sjálfsagt og eðlilegt búsetuform.
Friðrik Jónsson skrifaði grein um þetta hér á Eyjuna í gær og lagði til að lífeyrissjóðir kæmu að uppbyggingu leigumarkaðar.
