Það eru landsfundir hjá Sjálfstæðisflokki og Samfylkingu í haust.

Á fyrri fundinum verður Bjarni Benediktsson endurkjörinn formaður Sjálfstæðisflokksins – þótt staða hans sé langt í frá að vera sterk.

Og Samfylkingin mun ekki eiga annarra kosta völ en að klappa upp Jóhönnu Sigurðardóttur sem formann. Flokkurinn veðjaði á hana eftir hrun og þótt vinsældir hennar hafi dvínað er varla annað í boði.

Lófatakið verður kannski ekki mjög djúpt eða innilegt – en það er vondur tími fyrir þá sem gætu hugsað sér að ná af henni formannsembættinu að láta til skarar skríða.

Árni Páll og Dagur eru líklega út úr myndinni sem framtíðarforingjar flokksins, Össur gæti tekið við en varla meðan staðan í ESB-umræðunum er eins og hún er – það er einna helst að Guðbjartur Hannesson njóti nægs álits til að geta gengt formennskunni. Hann virkar vænn, heiðarlegur og öfgalaus – en þess utan er ómögulegt að segja hvort hann veldur því að vera í allrafremstu röð.