Sumarliði Einar Daðason setti þessa athugasemd hér á vefinn í dag, í umræðum um grein Þórðar Snæs Júlíussonar sem birtist í Viðskiptablaðinu:
„Meðal ástæðna fyrir því að gull er verðmætt er af því það eldist vel miðað við önnur efni og viðheldur eiginleikum sínum lengur enn annað. Almennt er viðurkennt að allt rýrnar. Fólk eldist, viður fúnar, matur rotnar o.s.frv.
Einhverra hluta vegna eru íslendingar búnir að koma sér upp kerfi sem á að vera skothelt fyrir rýrnun og jafnvel skila arðsemi. Þetta er kallað verðtrygging. Oft eru rökin sú að sá sem fær einn hest að láni eigi að skila nákvæmlega sama hesti í nákvæmlega sama ástandi eftir fimm ár – og borga fyrir afnotin að auki. Í hinum fullkomna heimi þar sem ekkert rýrnar eða eldist væri þetta kannski sanngjarnt.
Hins vegar mun hesturinn eldast og rýrna hvort sem einhver notar hann eða ekki. Það sama gildir um fasteignir og annað sem er á jörðinni.
Sá sem á mikla peninga, eða marga hesta, á að fagna því að einhverjir vilja taka þátt í því að minnka rýrnun hans á eignum og vera til staðar þegar viðkomandi eldist.
Áður fyrr voru vextir hugsaðir sem hóvær og sanngjörn umbun sem báðum aðilum þóknaðist.
Hér á Íslandi er þetta misskilið alvarlega. Okurvextir voru ekki nægir heldur þurfti að setja á verðtryggingu líka. Kerfið er komið svo langt frá upprunalegu hlutverki að fáir hafa hugmynd um tilgang þess. Upplýst og tæknivætt samfélag eins og okkar, ætti að hafa alla burði til þess að sjá hvert þetta stefnir: þetta endar þannig að fámennur hópur eignast allt og almúginn gerir uppreisn þegar ekkert annað er í boði. Svona er mannkynssagan búin að vera og samt er þetta að gerast aftur og aftur.“
