Gríska ríkisbáknið er skelfilega stórt – miklu stærra en landið þolir. Í sumum geirum nánast margfalt á við það sem má komast af með.

Það er ekki endilega við lágt setta ríkisstarfsmenn að sakast, laun þeirra eru léleg – og þegar menn tala um að þeir fari snemma á eftirlaun er um að ræða upphæðir sem þættu harla lítilfjörlegar norðar í álfunni.

Margir ríkisstarfsmenn eru líka í annarri vinnu – öðruvísi ná þeir ekki að framfleyta sér.

En það er stjórnmálakerfið sem er hið raunverulega krabbamein í grísku samfélagi. Fólk fær framgang í lífinu með því að tilheyra stjórnmálaflokkum (við þekkjum þetta náttúrlega á Íslandi líka) – og þeir útdeila embættum og gæðum ríkisins til flokksmanna. Þeir maka krókinn – margir auðgast verulega.

Heilu fjölskyldurnar aðhyllast stjórnmálaflokka mann fram af manni, ekki vegna hugmynda eða hugsjóna, heldur vegna þess að þeir skaffa.

Því verður ekki komist hjá því að skera gríska ríkið rækilega niður. Þar liggur rót vandans, ekki í bankakerfinu eða ESB. Þetta kerfi er algjörlega ósjálfbært, en því miður verður erfitt að ráða niðurlögum þess.

Jafnframt þykir mjög erfitt fyrir einkaframtakið að þrífast í Grikklandi. Samkvæmt samanburðartölum eru ríkið þar mjög fjandsamlegt erlendri fjárfestingu – það er erfitt að stunda viðskipti í landinu nema maður sé inn undir í stjórnmálaflokkunum og spillingarkerfi þeirra.

Það þarf því ekki að vera neinn harmleikur þótt ýmsar eigur ríkisins í Grikklandi séu einkavæddar – að  því tilskildu að einkavæðingarferlið sé sæmilega heiðarlegt. En það er ekki víst að maður geti treyst því.