Hildur Helga Sigurðardóttir setti inn þessa athugasemd við umfjöllun vegna fréttar  um kynferðislegt ofbeldi í Landakotsskóla.

Kona mín, Sigurveig, var í Landakoti, og ég tek það fram að hún kannast við allt það sem Hildur Helga nefnir í bréfi sínu:

„Hætti sjálf í Landakoti í miðjum átta ára bekk, eins og nokkrir aðrir skólafélagar um svipað leiti. Ástæðan var sú sama, amk hjá mér og þeim sem ég þekki enn í dag af þessum gömlu skólafélögum. Ógæfuparið, sem þarna fékk að valsa um eftirlitslaust, ráða lögum og lofum, niðurlægja, hæða og hrella hverja kynslóð barna á fætur annarri, var andstyggilegt. Samt erum við, sem höfum verið að tala saman um helgina, vissulega miður okkar yfir þessum nýjustu upplýsingum. Við höfðum ekki gert okkur grein fyrir því að þau hefðu líka stundað að misnota börn kynferðislega. Nóg var nú samt !

Saga þolands, þ.e. skóladrengsins, í Fréttatímanum,  þykir mér því miður afar trúverðug, enda hér um bil öllu trúandi upp á þetta illgjarna og sjúka fólk. Hefði sagt nákvæmlega það sama um þau, væru þau ennþá hérna megin grafar, ef þessar upplýsingar hefðu verið komnar fram þá.

Var þó ekki lögð í neitt stórkostlegt einelti sjálf -nema svona stundum, enda þjónuðu þau sinni illu lund á flestum, einhverntímann. En þarna voru önnur börn, sem voru látlaust kvalin af „föður“, eins og hann vildi helst láta kalla sig, George og frálæn Muller. Hún hafði t.d. gaman af að banna börnum að fara á klósettið þangað til þau gerðu í buxurnar. Þá var bekknum skipað að mynda hring um hinn óheppna, meðan M.M. benti á blettinn á buxunum og pollinn á gólfinu og hló eins og hýena. Það var vont fyrir barnssálina að verða vitni að svonalöguðu, þó maður væri ekki sjálfur í skotlínunni, en það voru sum börnin daglega.

Enn verra held ég jafnvel að hafi verið að vera í hópnum sem var hampað. Am.k. var ég alltaf guðslifandi fegin að vera ekki boðið í gistingarnar og „náttfatapartíin“ heima hjá frálæn Muller, þar sem séra George leit víst oft við og þótti toppurinn á tilverunni. Alltaf afþakkaði ég líka dvöl í barnaparadísinni Riftúni, eins og var nú agiterað fyrir þeim stað. Grunaði, þó að ung væri, að það hreinlega hlyti að vera eitthvað bogið við stað sem þetta vonda fólk var svona æst í að ná okkur á og kærði mig einhvern veginn alls ekki um að fara með þeim út fyrir borgarmörkin. Sama var um suma skólafélagana, aðrir fóru og hafa sagt þaðan hverja hryllingssöguna á fætur annarri.

Að þessir vitfyrringar skuli hafa fengið að ráðskast með heilan barnaskóla, algjörlega eftirlitslaust, áratugum sama, er þeim til ævarandi skammar sem létu það gerast.“