Nokkuð sérstæð umræða hófst hér á vefnum eftir að ég skrifaði pistilinn um útslitna þingmenn. Viðbrögðin eru flest á þá leið að þingmenn geti bara verið í vinnunni sinni, þeir séu ekki of góðir til að sitja á sumarþingum – það sé fráleitt að þeir fái einhver sérstök sumarfrí.

Nú vill svo til að þingmennska á að vera skapandi vinna, hún fjallar um hugmyndir – og á að byggja á gagnrýnni hugsun. Þetta krefst einbeitingar og tíma til að velta fyrir sér hlutunum, ekki bara því sem gerist innan þingsala, heldur líka því sem gerist á landinu, jú og líka úti í heimi.

Einn gallinn á þingmönnum hér er til dæmis hvað þeir eru miklir heimalningar. Menn virðast ekki hafa hugmynd um að aðrar þjóðir eru að fást við mjög svipuð vandamál og við.

Menn virðast halda að þingmenn séu einungis að störfum þegar þeir sitja á fundum. En það er auðvitað ótalmargt annað sem felst í þingmannsstarfinu. Þetta er ekki stimpilklukkudjobb. Í raun ættu þingmenn að hafa tíma til að lesa bækur, sækja fyrirlestra og námskeið, kynna sér nýjar hugmyndir og stöðuna í heimsmálum.

Við erum ekkert bættari með langt og strangt þinghald þar sem allir eru sífellt að fara með sömu tuggurnar – þvert á móti, við þurfum þingmenn sem geta hugsað heila hugsun.

Í raunni er þörf á einhvers konar þjóðarsátt. Að þingmenn dragi andann djúpt og heiti því að verða heiðarlegri og málefnalegri. Og að þjóðin hætti á móti að umgangast þingið af slíkri fyrirlitningu. Því, þrátt fyrir allt, situr á þingi fólkið sem þjóðin kaus – og það er ekkert víst að það verði eitthvað betra þótt kosið yrði aftur.