Það hefur aldrei verið sparað neitt í Seðlabankanum, hann er í stórbyggingu á besta stað í Reykjavík, hún er eins og vígi – höfuðvígi – þar situr mikill fjöldi starfsmanna og nagar blýanta, eins og eitt sinn var sagt.

Seðlabankinn á safn bóka, listaverka og þar eru borguð há laun. Mér er minnisstætt þegar ég var eitt sinn í þjóðgarðinum á Þingvöllum og þangað kom akandi lest Range Rover-bifreiða. Út úr bílunum stigu seðlabankamenn ásamt mönnum úr forystu Eimskipafélagsins. Þar lágu þræðirnir í samfélaginu saman.

Og það hefur alltaf verið pláss í Seðlabankanum fyrir afdankaða pólitíkusa sem þurfti að koma fyrir á ofurlaunum og í þægindum sem þóttu passa.

Sú skoðun er mjög útbreidd að það hafi verið vitlaus stefna Seðlabankans sem fyrst og fremst setti hagkerfið hérna í þrot. Þessu er til dæmis haldið fram af erlendum fræðimönnum sem hafa skrifað bók sem nefnist Deep Freeze.

Altént er ljóst að Seðlabankinn fór í þrot í hruninu fyrir tveimur og hálfu ári – ríkið þurfti að hlaupa undir bakka og bjarga bankanum.

Það er spurning hvort eitthvað verður fjallað um þetta á morgun þegar Seðlabankinn heldur upp á fimmtíu ára afmæli sitt með hátíðarsamkomu í Gamla bíói.

Þar verður náttúrlega margt til skemmtunar, tónlistaratriði og fleira, bein útsending á netinu – og ef maður þekkir Seðlabankann rétt verður ekkert til sparað.