Styrmir Gunnarsson skrifar ritdóm um bókina Sovét-Ísland eftir Þór Whitehead í nýjasta hefti tímaritsins Þjóðmála.

Styrmi þykir bókin að vonum góð, segir að hún marki þvílík þáttaskil að endurskoða þurfi þá sögu sem er kennd í íslenskum skólum.

En tvennt stingur í augu í ritdómnum.

Annars vegar að Styrmir skýrir frá því – reyndar í alltof fáum orðum – að hann hafi tekið þátt í að skipuleggja „varalið, sem gæti verið tiltækt, ef á þyrfti að halda“ í Valhöll í Suðurgötu fyrir hálfri öld.

„Þeir ráðamenn þjóðarinnar, sem þá voru við völd, mundu þessa tíma [þegar kommúnistar höfðu varðsveitir] og vildu vera við öllu búnir vegna þess að spenna ríkti í samfélaginu,“ segir Styrmir.

Hins vegar er áhugavert það sem hann segir um íslenska nasista og sem sögðu marxistum stríð á hendur, eins og Styrmir skrifar í ritdómnum:

„Hingað til hafa þessir ungu menn ekki skipað merkilegan sess í stjornmálasögu 20. aldarinnar. En af bók Þórs Whiteheads má ráða að það mótvægi sem þeir sköpuðu um skeið gegn götuofbeldi kommúnista hafi skipt máli. Kannski er kominn tími til að skoða betur sögu þessarar stjórnmálahreyfingar? Fylgjendur hennar höfðu skýra heimsmynd. Í augum þeirra gerði Churchill grundvallarmistök með því að gefa Adolf Hitler ekki svigrúm til að fást við Jósep Stalín. Þeir í þessum hópi, sem ég þekkti, breyttu ekki þessari skoðun það sem þeir áttu eftir ólifað. Þeir voru aldrei hrifnir af Sjálfstæðisflokknum, þótt flestir hafi sjálfsagt kosið hann. Gengu þó í vörð til að kjósa vin sinn og samherja, Birgi Kjaran, formann Varðar, en alla vega sumir hverjir yfirgáfu Vörð strax og það markmið hafði náðst.“