Ég var í sveit í Laxárdal í Dalasýslu þegar ég var strákur.

Í kvikmyndinni Kurteist fólk er stelpa á leiðinni í Búðardal – bróðir hennar sem er ofviti hefur látið hana taka með Laxdælu.

Svona var þetta hjá mér líka, þegar ég fór fyrst í Dalina var Laxdæla í farangrinum í útgáfu Fornritafélagsins. Pabbi setti hana þangað. Ég var átta ára og verð að viðurkenna að ég las hana ekki, heldur komst gamall maður sem var á bænum í eintakið og las hana upp til agna um sumarið.

Kvikmyndin er eftir Ólaf Jóhannesson. Hann er sjálfur úr Dölunum og honum liggur mikið á hjarta um sveitina sína. Um fólkið þar, búskapinn, atvinnuvegina. Hann býr til mikið persónugallerí – þar eru fjölmargar bráðskemmtilegar týpur eins og sveitarstjórinn sem Eggert Þorleifsson leikur, umkomulausi verkfræðingurinn sem Stefán Karl leikur – ég ætla heldur ekki að gleyma vinkonu minni Ragnhildi Steinunni sem er bráðfyndin í litlu hlutverki.

Þetta er skemmtileg kómedía um venjulegt fólk og efniviðurinn er mikill. Það er nefnilega oft betra að fjalla um eitthvað sem maður þekkir en það sem maður þekkir ekki. Ég skemmti mér vel á myndinni og hefði í raun getað séð hana fyrir mér sem röð sjónvarpsþátta – það hefðu þess vegna mátt vera margir þættir – sem byggði á persónum, flokkadráttum og ástarlífi í íslensku smáþorpi og sveitinni í kring.

Það þyrfti ekki einu sinni að vera neitt morð í svona þáttum.