Líklega hefðum við þurft meiri en ekki minni WikiLeka.

Segjum til dæmis að upplýsingum um framferði íslensku bankanna hefði verið lekið út ári fyrr eða tveimur árum fyrr.

Að hefði verið hægt að rjúfa múr þagnar og samþykkis um bankanna.

Það hefði kannski getað breytt atburðarásinni eitthvað – en það hefðu ábyggilega einhverjir kvartað um að lög hefðu verið brotin.

Bjarni Benediktsson telur ekki alvarlegt að Bandaríkjastjórn sé að reyna að komast í tölvupóst íslenskrar þingkonu.

Segir að þetta sé ekki verra en þegar farið var að skoða tölvupósta Geirs Haarde eftir hrunið.

Í öðru tilvikinu er stórveldi að vernda hagsmuni sína sem tengjast meðal annars stríðsrekstri í fjarlægum deildum jarðar – það er verið að reyna að hræða fólk frá því að fjalla um upplýsingar sem stórveldið vill ekki að komi fram. Hræðslutaktíkin er rekin af slíkri hörku að hún nær langt út fyrir landamæri stórveldisins. Það er ótrúlega ósvífið að ætla að fara að seilast í gögn stjórnmálamanns í sjálfstæðu ríki.

Í hinu tilvikinu eru menn að reyna að fá botn í það hvernig ríkisstjórn gat horft upp á hrun heils hagkerfis og valdið þjóðinni ómældu tjóni – að því er virðist án þess að forsætisráðherra og ríkisstjórn aðhefðust neitt af viti.

Sambærilegt? Það er erfitt að sjá það.