Sigmundur Davíð Gunnlaugsson þingmaður Framsóknarflokksins segir ágreining þeirra Jóns Steinar Gunnlaugssonar og Hannesar Hólmsteins Gissurarsonar um neyðarlögin vera skemmtilegan þar sem þeir báðir hafi rétt fyrir sér að nokkru leyti. Neyðarlögin hafi auðvitað verið eignaupptaka, eða eignatilfærsla, það hafi verið nauðsynleg aðgerð. Í grein sem Sigmundur Davíð skrifar á vefsíðu sína í dag segir hann bæði neyðarlögin og aðgerðirnar hafa verið að fullu réttlætanlegar.
Sjá frétt: Jón Steinar svarar Hannesi Hólmsteini: Neyðarlögin voru eignarupptaka
Með neyðarlöginum hafi þeir sem áttu fé inni á bankabók fengið allt sitt bætt á kostað þeirra sem áttu skuldabréf í bankanum, en fyrir neyðarlögin hefðu báðir aðilar verið réttháir kröfuhafar. Svo í tíð ríkisstjórnar Sigmundar Davíðs var svo ráðist í aðgerð til að rétt hlut þeirra sem skulduðu:
Það var gert með því að taka enn meira af þeim hópi kröfuhafa sem höfðu átt inneign á formi skuldabréfa. Fólk með verðtryggð fasteignalán fékk skuldir sínar lækkaðar og greitt var fyrir það með eignum þeirra sem höfðu átt skuldabréf í bönkunum. Þ.e. þeirra sem höfðu þegar látið stóran hluta eignanna af hendi með neyðarlögunum,
segir Sigmundur. Svo var ráðist í aðgerð sem sé einstök í fjármálasögunni, þegar þeir sem áttu kröfur á formi skuldabréfa voru látnir afhenda mörghundruð milljarða eignir til viðbótar við það sem þegar hafði verið tekið af þeim til þess að gera Íslandi kleift að endurreisa efnahagslíf landsins, bæta kjör almennings og svo aflétta höftum:
„Þegar ég boðaði að ráðist yrði í þessar aðgerðir fyrir kosningar (fyrst 2009 og svo 2013) voru margir tilbúnir til að eyða miklum kröftum í að halda því fram að þetta væri ekki hægt. Minnt var á eignarrétt kröfuhafa (sem vissulega var til staðar) og því slegið upp að ég ætlaði að ná 300 milljörðum af kröfuhöfunum. Ég veit ekki hver fann upp á tölu, ekki gerði ég það, en væntanlega var hún sett fram í tilraun til að sýna hversu óábyrgur ég væri í tali og til að geta síðar undirstrikað hversu hrapalega mér hefði mistekist. Niðurstaðan varð þó sú að kröfuhafar voru látnir afhenda miklum mun meira en 300 milljarða. Enn er óljóst hver endanleg niðurstaða verður en talan er enn að hækka.“
Sigmundur segir það svo gleymast iðulega að þeir sem hafi átt kröfur á bankana megi skipta í tvö ólíka hópa, þeir sem áttu fé í bönkunum og vogunarsjóði sem hafi keypt kröfur til að græða á þeim:
Það er líka merkilegt að reynt hafi verið, að vísu án rökstuðnings, að halda því fram að ríkisstjórnin sem ég fór fyrir hafi verið einhvers konar hægristjórn. Stjórnin sem framkvæmdi stærstu eignatilfærslu frá þeim sem eiga meira til þeirra sem eiga minna frá upphafi Íslandsbyggðar og framkvæmdi það með aðgerð sem var einstök á heimsvísu.
Mesti skaðinn var að stjórnin skyldi ekki geta klárað þau áform sem boðuð höfðu verið og með því að koma betur til móts við hópana sem eftir stóðu, ekki hvað síst þá sem þurfa að reiða sig á lífeyris- eða örorkugreiðslur. Sem betur fer erum við þó í margfalt betri aðstöðu til að klára það, og öll önnur góð mál, vegna þess að ráðist var í hina réttlætanlegu „eignaupptöku“.
