Rithöfundurinn Hallgrímur Helgason tjáir sig um mál vikunnar, málþófið á Alþingi og beitingu 71. greinar þingskapalaga. Segir hann það hafa verið fyndið og fyrirsjáanlegt að fyrstu viðbrögð stjórnarandstöðunnar hafi verið að spila sig fórnarlömb. 

„Vikum saman héldu þingmenn stjórnarandstöðunnar pontu Alþingis svo enginn annar komst að. Og hótuðu því að tala áfram fram að jólum. „Það er okkar heilaga skylda!“ æpti þingmaður fyrir hönd fjölskyldu sinnar sem er áskrifandi að árlegum kvótamilljarði austur á landi. Vikum og dögum átti þetta fólk sviðið og voru á endanum orðin þekktari andlit en sjálfir ráðherrarnir í ríkisstjórn Íslands. Smám saman sveif á þau sú blekking að þau færu enn með nokkur völd. Í gær var teppinu kippt undan þeim.

Það var því nokkuð hlálegt, en þó fyrirsjáanlegt, að fyrstu viðbrögð þeirra yrðu að spila sig sem fórnarlömb, fólkið sem hafði haldið Alþingi í herkví vikum saman með málbeldi. Þegar endir var bundinn á óeðlilegt ástand var það allt í einu aðför að lýðræðinu. Öllu snúið á haus.“

Stjórnarandstaðan þoli ekki að aðrir stjórni

Segir Hallgrímur í færslu sinni á Facebook alla muna hvernig tapsárir ráðandi flokkar létu í andstöðu sinni við ríkisstjórn Jóhönnu Sigurðardóttur, það hafi verið offors sem ekki hafði sést áður og átti að endurtaka leikinn núna.

„Forneskjulegur tilkarlar sem enn eru pikkfastir í Thatcher-frösunum geta bara ekki sætt sig við þriggja kvenna stjórn sem laus er við alla meðvirkni.

Þetta fólk þolir ekki að aðrir stjórni. Þann 10. júlí höfðu XD og XB enn ekki sætt sig við kosningaúrslit frá 30. nóvember. Formaður Framsóknarflokksins talar hvað eftir annað eins og hans hugmyndir og tillögur eigi enn að hafa einhverja vigt í sölum Alþingis.“

Segir Hallgrímur að fróðlegt verði að sjá næstu skoðanakönnun um fylgi stjórnarflokkana.

Mátaði höll Samherja við orð Guðlaugs Þórs um „dimman dag“ 

Hallgrímur er staddur í Hrísey og segist hafa þurft að bregða sér inn á Dalvík í gær.

„Og gat ekki annað en mátað orð Guðlaugs Þórs um „dimman dag“ við Samherjahöllina í höfninni þar, svo glæst sem hún glitraði í sólskininu. Enga sorg fann ég þó í Menningarhúsinu góða þar sem eldakonur reiddu fram stórkostlega Thai-súpu og með því.

Akureyrsku konurnar sem ég hitti á kajanum á Árskógssandi voru einnig ómyrkar í máli: „Loksins var þetta málæði stöðvað, þessi þjóðarskömm.“ Ég gat ekki annað en forvitnast á móti: „Er þetta stemmningin á Akureyri?“ Ekki stóð á svari hjá fallegri ömmu í fínt pjónaðri lopapeysu: „Algjörlega. Það er öllum alveg misboðið, þessi líka vitleysa!“ – „Stendur enginn með málþófinu?“ – „Nei, jú … það svona liggur bara í þessum örfáu fjölskyldum, auðvitað.““

Sama var upp á teningnum þegar Hallgrímur var kominn aftur í Hrísey, þar sem hann hitti að hans sögn gamlan og fróman Sjálfstæðismann:

„Ja, ekki man ég eftir neinu málþófi eða áhyggjum af okkur hér þegar kvótinn og frystihúsið var tekið af okkur um árið og fært yfir á Dalvík. Það var árið 2000 og okkar fólk við völd. Nei nei, en þegar forstjórarnir og eigendurnir eiga það á hættu að þurfa að selja majonesið sitt, þá verður allt vitlaust. Auðvitað snýst þetta aldrei um fólkið, bara peningana.“

Síðar um kvöldið, fyrir utan ballið í Sæborg, orðaði okkar skýrasti maður stöðuna svo: „Stjórnarandstaðan skilur ekki að það er ekki hægt að afla fylgis með leiðindum.“