„Alltaf þegar að ég sé hana gráta, þá er ég viss um að hún veit hvar hún er og að við höfum sett hana inn á þessa stofnun í geymslu. Þetta er nefnilega lítið annað en geymsla fyrir fólk sem getur ekki verið með okkur hinum í daglegu lífi og fá úrræði eru fyrir,“ segir Áslaug Dröfn Sigurðardóttir sem hefur undanfarin ár horft upp á móður sína hverfa inn í eigin skel vegna framheilabilunar.
Í samtali við DV segist Áslaug upplifa mikið þekkingar- og reynsluleysi þegar kemur að umönnun heilabilaðra hér á landi.
Þetta er hluti af stærra helgarviðtali í DV sem kom út föstudaginn 18. janúar.
Það er átakanlegt að horfa upp á ástvin í þessum ástæðum. Fyrir Áslaugu var það erfitt að horfast í augu við að börnin hennar tvö myndu alast upp án „ömmu Önnu.“
„Stundum horfir hún í augun á mér og grætur og ég veit að hún vill deyja. Dagarnir eru misjafnir. Stundum fer maður út af deildinni í ágætis skapi og stundum geng ég út hágrátandi. Þegar ég eignaðist yngri son minn var ég ofboðslega bitur yfir því að hann fengi aldrei að kynnast ömmu Önnu. Þetta er auðvitað ákveðið sorgarferli sem þú ferð í gegnum. Á tímabili þoldi ég ekki að sjá afa og ömmur sem voru „í lagi“, sem fá að eldast á eðlilegan hátt. Einu sinni var ég í Hagkaupum og sá tvær gamlar konur, gamlar vinkonur sem voru að versla saman. Ég þurfti að fara út og hágráta, mér fannst svo ömurlegt að vita til þess að mamma fengi aldrei að gera þetta.
Ég sakna þess ofboðslega mikið að fá ekki að tala við mömmu og spyrja hana um móðurhlutverkið. Fá að knúsa mömmu og sýna henni hlýju. Þegar ég reyni að taka utan um hana þá bregst hún við með því að fara í vörn og slá frá sér. Þegar ég kom í heimsókn til hennar með strákinn minn, sem var þá eins árs, þá sló hún til hans þegar ég ætlaði að sýna henni hann. Húnvar hrædd við hann og sá lhann sem ógn. Áður fyrr tók mamma börn fram yfir fullorðna og hún hefði aldrei brugðist svona við áður en hún veiktist af sjúkdómnum.“
