Ég verð að viðurkenna að ég gef ekki mikið fyrir þá kenningu að enginn vilji vinna með Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni eftir kosningar. Þegar illa gengur að mynda ríkisstjórn, segjum að það takist ekki í heilan mánuð, þá opnast ýmsir möguleikar sem menn hugleiddu ekki áður. Og þá þarf forsetinn að fara að þrýsta á flokksformenn um stjórnarmyndun.
Og þá geta menn líka farið að afsaka ríkisstjórnir með því að engir aðrir möguleikar hafi verið í stöðunni.
Það er reyndar frægt í stjórnmálasögunni að Ólafur Thors og Hermann Jónasson þoldu ekki hvor annan. Ein afleiðing þessa var að maður að nafni Steingrímur Steinþórsson varð forsætisráðherra í samstjórn Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks 1950 til 1953. Steingrímur var Framsóknarmaður – eins konar Sigurður Ingi síns tíma. Það kunni enginn illa við hann.
Það er sagt að Bjarna Benediktssyni líki alls ekki við Sigmund Davíð Gunnlaugsson og hugsanlega er það gagnkvæmt. Þeir unnu samt saman í stjórn í næstum þrjú ár og munu gera það aftur ef nauðsyn krefur. Persónulegt óþol mun ekki koma í veg fyrir það.
Þá er auðvitað spurningin með vinstri vænginn þar sem Sigmundur er í litlum metum. Eitt má rifja upp í því sambandi. Eftir talsvert þóf varð Ólafur Jóhannesson forsætisráðherra í stjórn með Alþýðuflokknum og Alþýðubandalaginu 1978. Þá höfðu A-flokkarnir tveir unnið mikla kosningasigra en Framsókn tapað heilum átta prósentustigum.
Alþýðuflokkurinn var á þessum tíma undir áhrifum frá hugmyndum Vilmundar Gylfasonar – var líklega róttækasta stjórnmálaaflið. Í þingliði flokksins voru bæði Vilmundur og Sighvatur Björgvinsson en þeir höfðu átt í hatrömmum útistöðum við Ólaf út af Geirfinnsmálinu. Þeir urðu reyndar ekki ráðherrar, en voru á þingi fyrir flokkinn sem átti aðild að þessari stjórn – sem varð reyndar ekki langlíf.
Það er auðvitað ólíklegt að Sigmundur verði forsætisráðherra aftur þótt Ólafur hafi orðið það (Ólafur var reyndar fjarska óvinsæll meðal pólitískra andstæðinga á þessum árum). Líklegra er að Sigmundar bíði það hlutskipti að leiða Framsóknarflokkinn í stjórnarandstöðu og þá er spurning hvað hann verður herskár – það vantaði ekki að hann var herskár á tíma Jóhönnustjórnarinnar. En það getur orðið þreytandi fyrir þá sem hafa kynnst völdum að ala aldur sinn í stjórnarandstöðu.
En flokkurinn gæti líka komist í stjórn og Sigmundur fengið eitthvert ráðuneyti – í menntamálaráðuneytinu gæti hann til dæmis sinnt menningararfinum sem hann hefur svo mikinn áhuga á. Jónas frá Hriflu, sem Sigmundur dáir mjög, fór með menntamálin á tímanum þegar áhrif hans voru hvað mest.
