„Það var á GayPride, fyrstu helgina í ágúst sem fjörið byrjar fyrir alvöru. Ég ætlaði í fyrstu ekki að drekka áfengi en ákvað að slá til og fagna með vinkonum mínum. Ég fer niður í bæ og hitti þar vin minn, við spjöllum lengi saman og hann býður mér e-töflu þegar líður á kvöldið. Ég tek hana inn og við förum svo saman til hans í eftirpartý að reykja jónu og hlusta á tónlist. Allt í einu klikkar eitthvað enn einu sinni í hausnum á mér.“
Þessi orð skrifaði Áslaug Eik Ólafsdóttir í dagbók sína eftir að hún upplifði eitt af þeim geðrofum sem hún hefur farið í. Áslaug sem er tuttugu og fjögurra ára gömul er greind með geðhvarfasýki og fíknisjúkdóm.
Í dag hefur Áslaug ekki komist í geðrofs ástand í eitt og hálft ár en þegar veikindi hennar voru hvað verst taldi hún sig útvalda af Guði og var viss um að hún væri leynileg kærasta Justin Biebers. Fær hún mikla þráhyggju fyrir Justin og telur hún hann tala við sig og fylgjast með öllum hennar gjörðum og hugsunum.
„Ég tek yfir tölvuna og fer að hlusta á albúmið hans Justin enn einu sinni. Já! Hann var að syngja til mín. Ég var sérstök, útvalin. Þarna var ég enn einu sinni komin hinum megin við línuna, á hvíta svæðið, í himnaríki, þar sem heimurinn var svo fallegur og ég var sérstök. Justin var með 17 ára kærustu sem hét Sofia en ég vissi að það væri bara cover. Ég mátti ekki vera opinberuð af því ég var leyndarmálið hans.“
Daginn eftir gekk Áslaug um Reykjavík og beið þess að vera sótt af leyniþjónustunni sem færi með hana til Justin Bieber.
„Ég labba út á Klambratún og það er grenjandi rigning. Ég var að bíða eftir að vera sótt af leyniþjónustunni. Enginn kemur og ég bíð og bíð. Þetta var búið að vera erfiður tími með miklum mótvindi, enginn vildi hlusta á mig, öllum fannst ég rugluð, veik.“
Eftir langa bið og mikla göngu um Reykjavík fór Áslaug með leigubíl út á Keflavíkurflugvöll þar sem hún taldi að Justin myndi hitta sig þar. En aldrei kom Justin að sækja Áslaugu, þrátt fyrir langa bið.
„Ég var orðinn mjög pirruð. Ég var farin að fokka upp í loftið. Ég var að fokka á þá sem voru að fylgjast með mér í myndavélunum og ég var að fokka á Guð. Ég var orðin uppgefin.“
Áslaug fékk kvíðakast á flugvellinum og átti hún erfitt með andardrátt. Að lokum kom sjúkrabíll sem keyrði með hana í bæinn:
„Mér hefur aldrei liðið jafn illa. Mig langaði bara að fara að sofa en ég gat það ekki. Ég fór á sjúkrahúsið í Fossvoginum. Því næst lá leið mín heim og svo beint upp á geðdeild Landspítalans.“
Þetta er aðeins hluti úr viðtali við Áslaugu sem hægt er að lesa í heild sinni í nýjasta helgarblaði DV.
