Vísindamenn bjuggu til sjálfstætt vistkerfi – Átta manns bjuggu þar í tvö ár
Skammt fyrir utan eyðimerkurborgina Tucson í Arizona, við rætur Santa Katalína-fjalla, stendur þyrping einkennilegra bygginga sem í fljótu bragði líkjast helst gróðurhúsum. Ekki er fráleitt að draga þá ályktun að eitthvað dularfullt sé á seyði á svæðinu enda á staðurinn engan sinn líka á jörðinni. Fyrir tæpum 30 árum var hafist handa við uppbyggingu á svæðinu og var tilgangurinn að búa til innsiglaða eftirmynd af jörðinni með sínu eigin sjálfstæða vistkerfi.
Svæðið sem um ræðir gengur undir nafninu Biosphere 2, eða Lífhvolf 2, og var hugsunin á bak við nafnið sú að Jörðin og okkar nánast umhverfi sé lífhvolf númer 1. Biosphere-svæðið stendur á um 1,25 hektara svæði og er því ekki ýkja stórt þótt vísindamönnum hafi tekist nokkuð vel til við að búa til smækkaða mynd af Jörðinni. Innandyra er frumskógur sem er tæpir tvö þúsund fermetrar, 850 fermetrar eru lagðir undir haf þar sem meðal annars er að finna kóralrif, 1.300 fermetrar eru lagðir undir trjálausa hitabeltisgresju, 1.400 fermetrar eru lagðir undir eyðimörk og 2.500 fermetrar eru lagðir undir jarðræktarsvæði. Neðanjarðar er svo að finna vistarverur fyrir mannfólk. Allt þetta var svo kirfilega innsiglað og var allur úrgangur sem til féll endurunninn að öllu leyti.
Hugmyndasmiðurinn að baki Biosphere 2 er vistfræðingurinn, verkfræðingurinn og ævintýramaðurinn John P. Allen. Áður en John og kollegar hans hjá Space Biosphere Ventures hófust handa við verkið var hugsunin sú að kanna hvaða áhrif það hefði á manninn að vera í lokuðu vistkerfi og hvort það væri yfirhöfuð hægt.
Það var svo árið 1991 að tilraunir hófust; átta manneskjur voru lokaðar inni í vistarverunum og áttu að bjarga sér næstu tvö árin. Þann 26. september 1991 var hópurinn lokaður inni og gekk tilraunin ekki alveg sem skyldi til að byrja með. Mataræði hópsins samanstóð að langmestu leyti á fæðutegundum sem voru ræktaðar; má þar nefna banana, rófur, sætar kartöflur, baunir, hnetur og hrísgrjón. Ekki mátti nota neinn áburð eða eiturefni enda hefði það getað haft skaðleg áhrif á meðlimi hópsins. Fyrsta árið fann hópurinn fyrir talsverðri svengd og léttust allir talsvert. Annað árið, þegar ræktunin var komin á fullt skrið, þyngdust meðlimirnir aftur enda tókst vel til við ræktun sem skilaði rúmu tonni af mat. Tilrauninni lauk 26. september árið 1993 og var allur hópurinn við ágæta líkamlega heilsu.
Það var ekki bara mannfólk sem tók þátt í tilrauninni því dýrum var einnig komið fyrir í Lífhvolfinu; þar á meðal voru 35 hænur, þrír hanar, fjórar afrískar dverggeitur, einn geithafur, tvær gyltur og fiskar.
Þó að tilraunin hafi gengið ágætlega reyndust þó nokkur ljón vera í veginum. Þannig gerði offjölgun í samfélagi maura og kakkalakka hópnum erfitt fyrir og þá gerði mikill vöxtur ákveðinnar plöntutegundar, Klukkubróður, það að verkum að aðrar plöntur áttu erfitt með að vaxa og dafna. Þá jókst magn koltvísýrings í andrúmsloftinu á sama tíma og magn súrefnis féll; í byrjun tilraunarinnar var það 20,9 prósent en eftir 16 mánuði var það komið niður í 14,5 prósent sem jafngildir því sem gerist í rúmlega fjögur þúsund metra hæð yfir sjávarmáli. Þá var gripið til þess ráðs að dæla súrefni inn í vistarverurnar svo tilraunin endaði ekki illa.
Til stóð að gera aðra tilraun á vormánuðum 1994 en alls konar vandamál, þar á meðal ósamstaða í hópi skipuleggjenda verkefnisins, gerðu að verkum að tilraunin entist aðeins í nokkra mánuði. Svæðið lifir í dag góðu lífi og er nú meðal annars notað af nemendum í líffræði og vistfræði í University of Arizona og er einnig notað til rannsókna á gróðurhúsaáhrifum hér á jörðu.
